Her insan özeldir.

Her insan deðerlidir.

Sanatçýlar ise bu insani özellik ve deðerleri üzerine artýlar ekleme yeteneðine sahip olanlardýr.

Sanatçýlar, hiç tanýmadýklarý gönül kapýlarýndan içeriye sýzan ve yer yapanlardýr.

Çok sevdiðiniz sanatçýlarý yakýndan tanýmak isteriz, heyecan duymanýn yanýnda, bir de korku yaþarýz.

Bu korku, hayâl kýrýklýðýna uðrama ihtimali korkusudur.

Kývýrcýk Ali’de böyle bir ihtimale yer olmadýðýna her zaman tanýk olmuþuzdur.

Anadolu kokan sadeliðiyle, çocuksu tebessümü, kýpýr kýpýr yüreðiyle , yanýk sesi, sevimli þivesiyle ve her haliyle o bizdendi.

Kývýrcýk saçlarýný erken yaþlarda kaybettikten sonra, soranlara cevaben “artýk saçým içime doðru uzuyor” espirisiyle bir gerçeðe de dikkat çekebilecek kadar engindi.

Kýr-kent çeliþkisini derinlerinde yaþayan sanatçýmýzýn içine doðru uzayan þey, aslýnda toplumsal çarpýklýklarýn yansýmasý olan duygulardý.

Ýþte o yoðun duygularý yoðurarak, örnek aldýðý halk ozanlarýnýn izinden yürüyerek, kaderciliðe düþmeden, köklerinden kopmadan, ulu çýnarlarýmýza tutunarak bir sarmaþýk gibi kývrýlarak yükseliyordu.

Üzerine yalýn ayak basarak büyüdüðü topraðýn kokusu, ezilmiþliðin dokusu ve yaþama olan baðlýlýðýn coþkusu vardý bestelerinde.

Yüreðinin etrafýnda kendisi olmayý ve paylaþmayý çok seviyordu.

“Cemevi inancýmýzýn yeri” diyerek, alýn terinden arttýrdýðýný, gösteriþten uzak ama gönülden sunmayý biliyordu.

Onurlu yaþamýný ve Sanatýný saygýyla selamlýyorum Ali Özütemiz dost.

Türkülerin en iyilerini bize söylemiþtin, ancak en acýklý Türkünü bugüne sakladýðýný söylememiþtin.

Olmadý be Kardeþim… olmadý diyeceðim ama…

lþýðýn bol olsun Ali’m.

Durak Arslan, Strasbourg, 11.01.2011