Ýki yakasý bir araya gelmeyenlerin toplantýsý vardý. Düðmeler gelmedi. Düðümlerse oradaydý.

Herkesin olmazsa olmazlarý vardý. Ama hayatýnda vardý. Olmayýnca olmuyordu. Eksik olan bir þey bulunuyordu. Ýstek þarkýlar çalan radyoyu dinlemeye benzemiyordu. Sonu güzel biten ne kadar masal varsa, onlarý dinlemeye hiç benzemiyordu. Elindeki keskin kýlýcýyla ortalýk yerde duran hayat, saklanmýyordu.

“Hayat acýmasýz.” Derneðinin düzenlediði çið köfte günleri yapýlýyordu. Tatlar alýnýyor, doyum olmuyordu. Bilinen gerçekler, tek sýra halinde kuyruða giriyordu. Kuyruk uzayýp gidiyordu. Hiç ortada duruyorken hiç kimse hiç kimseyi tanýmýyordu. Çið köftelerin ardýndan içilen ayranlarýn beyaz köpükleriyse, dudaklarýn kenarlarýnda izler býrakýyordu.

Yaþanmasý gerekenler yaþanýyordu.

Beklenmedik anlarýn, davetsiz misafirlik hallerine hizmetler ediliyordu. Hazýrlýksýz yakalanmak böyle oluyordu. Üzerlerden atýlan þaþkýnlýklar, uzun ömürlü olmuyordu. Hayat yoðun bakým ünitesiydi. Ama sürekli bakým ve onarým gerekiyordu.

Koþar adým düþlerinde düþtüðün zamanlar oluyordu. Düþtüðündeyse, kabuk baðlayacak olan yaralarýn oluyordu. Düþtüðün anlarý anýmsadýkça, kabuklarýnda kaþýnmalarýn baþlýyor ve ardý sýra kabuklarýn yok olup gidiyordu. Gerideyse sadece izleri kalýyordu. Bir sonraki düþlerinde düþeceðin ana kadar canýn acýmýyordu.

“Hayat güzeldir.” Reklam panosunun altýnda gülen yüzlere sahip olanlar duruyordu. Gülerken aðlayacaklarý ana kadar olan gülücükleri anlamlar taþýyordu. Kaçýncý doðum günlerinin yerini aldýðýný bilemediðin gözyaþlarýysa, insaný büyütüyordu.

Ne dersen de…

Geldik ve gidiyoruz durumlarý yaþanýyordu.

Ve

Yine ne dersen de...

Adý hiçbir zaman konulamýyordu.

Lambaya denilen püfüm. Karanlýða bir kibrit çakman için…