Birçok terzi tanýdýðým oldu.Ustalýklarýna güvenerek,hayatlarýna karýþýverdim.
Kimi gözlüklü,kimi ise gözlüksüzdü.Net olarak görmelerinden yanaydým.Eðriyi ve doðruyu onlardan baþka kimselerin göreceðine inanmadým.

Küçük dükkanlarýnýn içinde,büyük dünyalar taþýdýklarýný sandým.Dükkanlarýnda bulunan siyah renkli radyolarýndan ise,mutluluk þarkýlarý dinlediklerine inandým.
Boyunlarýnda asýlý duran mezuralarý,tezgahlarýnýn üstünde bulunan makaslarý ve küçük beyaz el sabunlarýyla harikalar yaratacaklarýný düþündüm.

Prova günlerini dört gözle bekler oldum.Prova günlerin de onlarla sohbet edecek,piknik tüplerinin üzerinde duran çaydanlýklarýnýn içindeki çaydan içecek ve dikkatlerini yaptýklarý iþe veren terzilerime zorluk çýkartmayacaktým.

Her ortama uygun biçimde hareket edilmesi gerektiðine inandýðýmdan,onlarýn ortamlarýna girdiðim zamanlarý yaþadýkça, uygunsuz olduðumun farkýna vardým.

Ölçtüler..

Biçtiler…

Boyumun ölçüsünü aldýlar…

Yýllar sonra yani bugün;rahmetli babamýn elimden tutup,Karagümrük Ýlkokulunun karþý sýrasýnda bulunan terziye götürdüðü günü anýmsadým.Her iki omzumda askýsý olan,kýsa þortlu pantolonumu diktirmiþtik.Büyük maðazalarýn,ýþýklý vitrinlerinde cansýz mankenlerin üzerinde duran elbiseleri giymeye baþlayana kadar da terziden elbise diktirmeye devam ettim.
Onlar da ölçtüler,biçtiler ve boyumun ölçüsünü aldýlar ama hepsine güvendiðim ve inandýðým için halen piþmanlýk duymuyorum.

Duyulan piþmanlýðým sadece kumaþtan anlamayýp,bulunmaz Hint kumaþý diktiklerini sanan terzilerime oldu.

Netice de onlarýn sayesinde,boyumun ölçüsünü aldým..