uzandýðýmda yataða her gece
daha çekmeden battaniyemi
üzerime
bilirim uyuyamayacaðýmý
bir külçe gibi aðýr
ya da istanbul kadar yorgun
olsam da
bilirim uyuyamayacaðýmý

karanlýkta
uzatýrým bacaklarýmý
ellerim
sað yanaðýmýn altýnda barýþýr
ve
salýveririm kulaðýmý
dar yollarýna sessizliðin

çýðlýklar duyarým her gece
aðýtlar yakýlýyor sanki
biri aðlýyor
yakýný ölmüþ... kim bilir
çocuðu ya da kocasý
ya da..... kim bilir

biraz daha dinlerim iyice
oysa köpekler havlýyor
ay ýþýðýndan ürkmüþçesine
belli belirsiz müzik sesleri

biraz daha dinlerim iyice
oysa çýðlýklar içimden
yakýlan aðýtlar içimden
göz yaþlarý içimden

her gece ölüyorum ben
aðýtlar yakýyorum kendime
çýðlýklar atýyor
aðlýyorum

her gece ölüyorum ben
o sessizlikte
o yalnýzlýkta
ölümde bile yalnýz
aðlayan da
aðýt yakan da ben
ve her gece ölüyorum ben

yaþam rutin bir iþçesine
ölümü kusuyor üzerime
her gün her gece

örtüveriyor battaniyesini
- beyazdan -
her seferinde biraz daha pis
biraz daha yýrtýk


her gece ölüyorum ben
ölümde bile yalnýz

01 mayýs 1996 bodrum