Kendimi eve kapattým ama hiçbir iþe yaramadý. Odamda saatlerce dolanýp duruyorum. Ama bir çýkýþ yolu bulamýyorum. Ýnsan kendisiyle kavgalardan bile yenik çýkýyorsa durum zaten pek iç açýcý deðildir. "Önce netteki gazetelere bir göz atayým. Yarým saat sonra baþlarým." diye kendime söz veriyorum. Yarým saat geçip gidiyor, ardýndan bir saat, iki saat derken koca gün bitiyor. Üç satýr bile yazamadan saat gecenin bilmem kaçý oluveriyor. Yarýn denerim diye düþünüyorum. Yarýn kendime daha acýmasýz davranmaya karar veriyorum. Her gün karþýma baþka bir yarýn daha çýkýyor. Yeniden bütün iþi öteki yarýnýn sýrtýna yýkýyorum. Anlayacaðýnýz sürekli erteleyip duruyorum.

Üzerime acayip bir üþengeçlik çöktü. Nasýlsa yazdýklarým milyonlarca kiþinin okuduðu günlük gazetelerin baþ sayfasýnda çýkmayacak. Sorun konu sýkýntýsý ya da okuyucuya karþý duyduðum sorumluluk duygusunun aðýrlýðýndan kaynaklanmýyor. Zaten saçma sapan þeyler yazdýðýmda bile kimse beni incitecek þey de söylemiyor. Elbette zihnimi kurcalayan cümleler içinde öncelikli olanlar var. Onlarý yazýp bir an evvel kurtulmam lazým. Çünkü onlarý baþýboþ býrakýrsam sýrada bekleyenlere eziyet eder, sürekli didiþip dururlar.

Haklýsýnýz, durumum biraz depresyon kokuyor gibi algýlanmaya çok uygun. Yakýndan tanýyanlar bilirler. Bir elim yaðda öteki baldadýr. Derin sosyal ve politik sorunlar içinde duvardan duvara savrulmak gibi sýkýntýlar yaþamam. Terazim genelde küçük aðýrlýklarý tartmaya uygundur. Bu yüzden beklide yýllardýr kadýn ve erkek iliþkilerini yazarým. Herkesin iyice orada burada okumaktan, dinlemekten gýna geldiði, ilginçliðini yitirmiþ olaylar, tartýþmalar, gel-gitler anlatýrým. Trenler devrilir, maden iþçileri göçük altýnda kalýrlar, iþsizlik tavan yapar, insanlar hýzla yoksullaþýr, suç patlar, sokaklarda küçük yaþta çocuklar incecik bedenleri satarlar benim ruhum bile duymaz. Çok eskiden Þener ÞEN'in bir filmini izlemiþtim. Adý, Aþk Filmlerinin Unutulmaz Yönetmeni'ydi. O filmde yönetmen yaptýðý iþten sýkýlýp kýrk yýlýn baþýnda sosyal içerikli bir film yapýyordu. Elbette film sinema çevrelerinde beðenilmiyor ve baþarýsýz oluyordu. Sonrasý malum hikâye, mutsuzluk, intihar giriþimi ve büyük yýkým... Sanýrým bende sosyal konulara duyarlýlýk gösterip bir þeyler yazmaya çalýþsam sonum böyle olacak.

Tam üç gündür evin içinde dolanýp duruyorum. Bilgisayarýn baþýna oturuyorum. Aklýmda olmayan bir sürü þeyi yapýyorum ama bir türlü odaklanýp yeni bir yazýya baþlayamýyorum. Oysa kendime sözüm vardý. Bayram tatili ve yýlbaþý bana yazmak için bir sürü zaman saðlayacaktý. Bayram yeni yýlla harmanlanýp geçip gitti. Bir kitapta okumuþtum. Zamanýn akýþýný sakýn kendi haline býrakmayýn. Geçip gittikten sonra onu asla geri getiremezsiniz."diyordu. Sonra öðütlerini sürdürüyordu. Bir yýlýn önemini anlamak için sýnýfta kalan öðrenciye sorun, bir ayýn önemini, bir günün, bir saatin, bir dakikanýn, bir saniyenin önemini anlamak için bilmem kime sorun diyordu. Önce panik olmuþtum. Benim savrulup gitmiþ çok fazla senelerim ve aylarým vardý. Daha küçük birimleri hiç dikkate bile almýyordum. Bundan sonra hiçbir þeyi ertelememeliydim. Çok çalýþmam ve zamaný verimli kullanmam gerekiyordu. Ama çok geçmeden iþin öteki yüzünü görüverdim. Yaþamak zamanýn peþinden koþmak deðildi. Beynimde sürekli koþturan bir kronometreye baðlý olmak hayatýn bütün güzelliklerini gereksiz hale getiriyordu. Ýnsan dediðin televizyon karþýsýnda bayýlan, sabah yataktan sürünerek çýkan, beþ dakika çay molasý için iþine ara verdiðinde yarým saati kaþla göz arasý lüpleten biyolojik bir varlýktý. Ne kadar anlaþýlýr olursa olsun yine de koskocaman üç günü evin içinde uyuz uyuz gezinerek geçirmenin kabul edilebilir bir tarafý yoktu.

Üç gündür evimde hapistim. Aklýmda binlerce düþünce durmaksýzýn dans ediyorrdu. Günün sonunda yataðýma büyük bir suçluluk duygusu içinde giriyordum. Kendime verdiðim sözleri bile tutamýyordum. Sözde tam üç gün önce bir öyküye baþlayacaktým. Ýlla öykü olacak diye de koþullanmamýþtým. Ýçinde þiir kýrýntýlarý olan bir denemeye de razýydým. Ama tek satýr bile yazamadým. Yazýklar olsun emi, yuh olsun be bana…

Çiçekleri suluyorum, sonra oraya buraya saçýlmýþ eþyalarý, odamý topluyorum. "Bir bardak demli çay beni kendime getirir." diyorum. Çaydanlýðý ocaðýn üzerine koyarken acýktýðýmý anýmsýyorum. Önce karnýmý doyurup sonra çay içmeliyim diye düþünüyorum. Çaydan vaz geçip makarna haþlýyorum. Yanýnda bir salata yapsam makarna güzel bir ziyafete dönüþecekti. Çok zaman kaybetmek istemiyordum. En iyisi bu iþi en kestirmeden halledip bilgisayarýn baþýna dönmek." diyorum. Her iþin, her eylemin sonu bilgisayar baþýna oturmak gibi bir tasarlamayla sona eriyordu. Bilgisayar baþýna oturunca beynimdeki bütün cümleler siliniyor, yazýlabilme özelliklerini yitiriyordu. Üç gündür boþu boþuna kendimi eve hapsettim. Keþke çýkýp dolaþsaydým. Kendimi eve hapsetmek yerine belki gidip sahilde bir kahveye oturmalýydým. Pencere kýyýsýnda bir masaya oturup denizin üzerinde küçük yuvarlaklar çizen yaðmuru seyretmeliydim.

Bazen yaðmurlar bizi unutur. Kurak bir mevsime gireriz. Aylarca gökyüzünde bulut koþturduðumuz günler gelip çatar. Kelimelerin dur durak bilmeden zihnimizden etrafa saçýldýðý zamanlarý mumla ararýz. Her kýpýrtýdan bir rüzgâr, bir deli bekleriz. Ardýndan sicim gibi bir yaðmur düþleriz. Ýnadýna rüzgârlar susar, yaðmurlar yaðmaz. Ýþte tam böyle bir mevsimdeyim. Tam üç gündür evin içinde dolanýp duruyorum. Birkaç satýr yazmak dýþýnda her þeyi yaptým. Musluðu tamir ettim, daha önce sýkýlýp bir kenara attýðým kitaplarý yeniden okumaya baþladým. Hiç sevmediðim halde akrabalarýmýn hepsini bir bir arayarak yeni yýl ve bayramlarýný kutladým. Evden çýkmadýðým halde bütün ayakkabýlarýmý boyadým. Tam üç gündür kývranýyorum. Hala üç cümle bile yazmadým.

Seyfullah