RAKI ÞÝÞESÝNE EJDERHA OLDUK
     Kimden söz edeceðim. Elbette Kani Abi’den. Yýllarca ayný sokakta oturduk. Ayný kahvede birlikte önemli maçlarý seyrettik. Taraça Meyhanesi’nde kafa çektik. Ayný sokakta yýllarca oturduk. Kayýnpeder tahtalýköye göçünce evi de kýzýna kaldý. Komþuluða mesafe koyduk ama arkadaþlýðý deðil. Arkadaþlarýn genelde huyu suyu birbirine benzer. Biz ayný takýmý tutmayýz. Ayný partiye oy de vermeyiz. O rakýnýn yanýnda balýk sever, ben pirzola. Ben sarýþýn kadýnlarý beðenirim o illa esmerleri. Ben arada altýlý yaparým. O yazý tura bile atmaz. Bizimkisi benzemezin arkadaþlýðý,
Neredeyse her gün ikindi sýralarýnda parka gelir. Elinde naylon bir poþet… Ýçi kâðýtlarla, kitaplarla dolu... Bir ayaðý azýcýk aksar gibidir. Mazisi derin. Ve kocaman kýrmýzý yüzlü bir adamdýr. Yeþil gözlerini kitaba ya da okuduðu kâðýtlara iyice yaklaþtýrýr, öyle okur. O saatlerde ben de parka gelirim. O kitap okur, ben yürürüm. “Sen bedenini besliyorsun, ben de beynimi, ”der. Söylediði ne tam yanlýþ ne de tam doðrudur. Ekmek, makarna ve biradan oluþan göbeðimi eritmeye çalýþýyorum. Bacaklarým neredeyse pes etti edecek. Kilomu biraz azaltmazsam birkaç yýla kalmadan yürüyemez hale gelirmiþim. Doktor ya spor yap, ya da diyet dedi.
Kani Abi iyi adamdýr, hoþ adamdýr. Azýcýk da entel dantel bir adamdýr. Çok okur, az yazar… Yazdýklarýný durmadan bozar. Yeniden ama yeniden býkmadan yazar. Sanki bir þeyden anlarmýþým gibi yazdýklarýný bana okutur. “Bak bakalým nasýl olmuþ,” der. Sadece hatýr, gönül için okurdum. Oysaki okumak kim, eleþtirmek kim, beðenmek kim, ben kim? Elime tutuþturduklarýný dikkatlice okurdum. Elimde deðil, bitirince gülerdim. Ben gülünce azýcýk darýlýr, yüzünü asar, beþ on saniye sonra her þey normale dönerdi.
Her zaman yaptýðý gibi yine üzerinde bir þeyler yazýlý kâðýdý bana uzattý.
- Oku bakalým, dedi.
- Ama abi, darýlmaca yok tamam mý?
- Uzun etme oku þunu.
Benden bir þeyler söylememi bekliyorsun. Hayýr, konuþmayacaðým. Kelimeler sadece sesten ibaret deðildir. Onlarýn renkleri de vardýr. Ýþte sen o renklerden istediðini seçip kendine anlamlar çizebilirsin. Kalýrsan baþka sevinirim, gidersen baþka. Ýnsan hep kendi yerinde rahat… Ýnsan bin kilitli bir sandýk. Ýçinde ne var? Bilemiyoruz. Aklýmýz hangi gölgede soluklanýr. Hangi kuytuda huzur buluruz? Bu iþin sýrrýna erilemedi. Bir yazgýnýn akýntýsýna kapýlýp gidiyoruz iþte.
     Ne senin bana bir borcun var. Ne de benim. Aldýk, verdik bir horoz kestik. Ama birbirimizi yenemedik. Seni yolundan alýkoyacak gücüm yok. Merhametini kederlerimin üzerine örtmeni de istemiyorum. Bir akþamüzeri kalabalýk bir sokakta karþýlaþtýk sayalým. Sen bana baktýn, ben sana. Herkes yoluna devam edip gitti.
     -Ya abi sen bu karýyý niye bu kadar kafaya taktýn anlamadým?
- Ne karýsý be oðlum?
- Ben anlarým. Resmen karýya trip atýyosun iþte.
- Kimden bahsediyorsun sen ya?
- Kimden olacak, þu eczanede çalýþan karýdan.
- Yok, böyle bir þey ya... Resmen uyduruyorsun. Hem de fukaranýn günahýný alýyorsun.
-Yeme beni þimdi, Ne yaptý yine? Çaya mý gelmedi? Muhallebiciye mi senle?
Bir þeyler söyleyecek gibi bana baktý. Küçük bir gelgitin ardýndan sustu. Torbasýndan baþka bir kâðýt çýkarýp bana uzattý.
     -Falcýlýk yapmayý býrak, bir de þunu oku, dedi.
Ýnsan yani deri ve doku kaplanmýþ beden anlatýlacak bir þey deðildir. Bir olayla, yaþadýklarý ile anlatýlmaya deðer bir hal alýr. Bir falcý gibi ortaya karýþýk cümleler söyleyebilirim. Ama içlerini dolduramam. Tanýdýðým diðer insanlardan daha durgun birisin. Çillerinin tamamý yüzünden silineli de çok olmamýþ sanki. Kaþlarýn yarým olabilir ama çatýlmaya görsünler, Öylece inatla günlerce durabilir gibi geliyor insana. Acýlarý seçip yaþayamaz insan. Senin payýna biraz fazlasý düþmüþ olmalý. Sükûnetin bu yüzden katmerli, gülmelerin eksik... Baðýra çaðýra þarkýlar söyleyecek birine hiç benzemiyorsun. Delilikler yapacak, kafasý bozulunca Roma’yý yakacak biri de deðilsin. Herkesin aradýðý o tenha limana varmak istiyorsun sadece. Ve kimsenin etlisine, sütlüsüne karýþmadan kendi yaðýnda kavrulmayý…
Herkes gibi sevilmeyi istiyorsun. Çok sevmeyi ve bu sevgiye deðer verecek insaný bulmayý. Ve elbette sevmeyenlerimiz var. Attýðýn her adýmý takip edenler. Seni küçük düþürmek için pusuda bekleyenler. Üç vakte kadar diyemem ama her yeni gün mutlaka güzel bir þeyler de getirir. Bir bahar sabahý gökten düþen üç elmadan biri belki senindir. Ve belki baþkalarýnýn kerevete çýkma, seninse muradýna erme sýran gelir.
Bitirdikten sonra yüzüne muzipçe gülerek baktým. Söyleyeceklerimi tahmin ediyordu. - Sen bu kadýna iyice abayý yakmýþsýn be abi, dedim.
- Ýyi atýyorsun ama tutturamýyorsun. Ben kimseye âþýk falan deðilim. Ýnsan neden yazar
Anlamýyorsun. Ben içimdeki fýrtýnayý kâðýda döküyorum sen de sýr gibi saklýyorsun. Ýster susarak gizle, istersen sokaklara haykýr sonuç hep aynýdýr. Ne aklýn susar, ne de içindeki denizler durulur. Yaþam böyle bir þeydir. Benimle dalga geçsen de sen benim en sadýk okuyucumsun. Eleþtirmenim ve redaktörüm…
     Ben sana yazma demiyorum ki. Deveyi pire yapmaktan vaz geç diyorum. Sen fazla düzgün birisin. Bütün dünyayý kendine yük edinerek taþýmaya çalýþýyorsun. Savaþlarý, yoksulluðu, yok olan doðayý ve canlýlarý tek baþýna engelleyemezsin. Çocuk ölümlerini, haksýzlýðý ve mutsuzluðu durduramazsýn. Benim bu kadar lay lay lom yaþamama kýzýyorsun. Hiçbir þeye aldýrmayan bencil tavrýma kýzýyorsun. Ama öte yandan da sürekli mutsuz olduðun için kýskanýyorsun.
     - Seni kýskandýðým falan yok. Ne acayip bir hayal gücün var.
     - Bu kadar kasma be abi, sal biraz. Böyle giderse yakýnda balatalarý sýyýracaksýn.
Çantasýndan baþka bir yazý daha çýkardý ve “Oku,” dedi.
Hadi ama yalan söyleme. Kýskanýyorsun iþte. Neden bu kadar abartýyorsun. Kýskanmak, çekememek ve övgü beklemek kötü þeyler deðil ki. Erdemlerin ve beylik sözlerin arkasýna saklanmaya gerek yok. Ve kendine þöyle söyle. Ben de insaným. Herkes gibi benim de insanlara özgü yanlarým var. Hýrslarým ve inatçýlýðým, zengin ve baþarýlý olma hayalim. Tamam, abarttým farkýndayým. Zengin olma hayalini listeden çýkarýyorum. Peki, güzel kadýnlar seni beðensinler istemez isin örneðin? Býkmadan usanmadan seni arasýn, hep etrafýnda olsunlar. Cevabýný duydum, saðýr deðilim. Bir yaným sana inanmak istiyor öte yaným hayýr diyor. Çünkü Krallar, sultanlar, racalar, hanedanlar bile bu isteðin karþýsýnda duramadý. Sen kim oluyorsun.
Bir gün, tek bir gün basit bir insan ol. Erdemli, dürüst, vefakâr ve sadýk, cömert, merhametli falan olmak zorunda deðilsin. Ne melek ol, ne de þeytan. Her ikisinden azýcýk... Ama daha çok etten, kemikten, kandan irinden ol. Çið süt emmiþ insan gibi… Ýçgüdülerin seni hiç terk etmeyecek. Boþuna çabalama. Benim hamurumda bilgelik yok. Nirvana’ya ulaþmama yardým edecek güçlerim de. Ne üçüncü gözüm açýk, ne de kalp gözüm. Ben seni bilirim sen de beni. Kýskandýn iþte, söylemesen de biliyorum.
     Bitirince þaþýrýp kaldým. Benim ona söylemek istediklerimin hepsini zaten o kendine yazmýþtý. Öylece donup kaldým. Her seferinde gülüp dalga geçiyordum. Söyleyecek söz bulamadým. Okuduðum sayfayý ona geri verdim. Yüzüme bakarak bir tepki vermemi bekliyordu.
- Eline, aklýna saðlýk... Çok güzel yazmýþsýn. Ama bu hiçbir þeyi deðiþtirmez. Kadýn gitti sonuçta.
Hangi kadýn.
Eczanede çalýþan… Bahriye haným,
Beni ilgilendirmez ama nereye gitmiþ.
Annesi hastaymýþ, Artvin’e gitmiþ.
Gidip sordun mu yoksa?
Elbette sordum. Azýcýk kýllandýlar ama sordum iþte.
Kadýn meselesi parkta býraktýðýmýz haliyle birkaç gün öylece kaldý. Dereden tepeden konuþtuk ama Bahriye meselesini hiç kimse açmadý. Cumartesi akþam Taraça’da buluþtuk. Haftada bir ya da iki haftada bir buluþup kafalarý çekmeyi alýþkanlýk haline getirmiþtik. Hem de çok eski bir alýþkanlýk. Siz þarap deyin ben raký insaný mutlaka deþiyor. Aklýnýzdakiler bir çatlak bulup masaya sýzýyor. Geçenlerde bir yerde okumuþtum. “Sarhoþken söylenen sözler mutlaka ayýkken düþünülmüþtür,” diyordu. Ýþime pek gelmez ama nerden baksan doðru laf.
O akþam belki de þaraplarda bir piçlik vardý. Meyhaneci su falan mý katýyordu acaba? Ben üçüncü þiþeyi deviriyordum. O da bir büyük rakýnýn sonlarýna yaklaþýyordu.
- Bu karý beni deli edecek, dedi.
- Hangi karý abi?
- Sen bari ayak yapma bana, kim olacak Bahriye iþte.
- O tren çoktan kaçtý abi. Kadýn Artvin’e gitmiþ dedim ya.
- Temelli gitmemiþtir ya, yakýnda çýkýp gelir.
- Senin kadar umutlu deðilim. Zamanýnda elini çabuk tutmazsan olacaðý buydu.
- Kalk gidiyoruz, dedi.
- Nereye abi?
- Kalk oðlum iþte. Fazla sonu sorma.
Kalktým kalkmasýna ama bir de ayakta durabilsem. Meyhane beþ kat yukarýda. Merdivenleri o halimizle nasýl indik gel de bana sor. Bir taksi çevirdik. Saat geçe yarýsýný çoktan geçmiþ, Doðru Elmas Bahçeler’e. Vay kani abi, vay. Bak sen uyanýða, kadýnýn adresini bile biliyormuþ. Taksiyi bir apartmanýn önünde durdurdu. Eliyle zemin katýn penceresini gösterip;
- Ýþte burda oturuyor, dedi.
- Telefonu var mý sende?
-Yok. Olsa arardýk dimi?
- Arardýk tabi, sözü mü olur?
- Iþýðý yanmýyor dedi. Evde deðil galiba.
- Bu saatte ya hastalarýn ýþýðý yanar, ya da çiþe kalkanlarýn. Saat geçenin bir buçuðu…
- O gelmemiþse biz gideriz.
- Nereye gideriz, abi dur acele etme. Yarýn sabah sakin kafayla…
- Baþlatma sakin kafayý,
- Yeniden taksiye bindik. Yalnýz býraksam baþýna bir þey gelecek. Mecburen uydum bu deliye.
- Çek kardeþim garaja, dedi.
- Otobüs terminaline vardýðýmýzda saat ikiyi geçmiþti. Yorgunduk, sarhoþtuk ve yorgunduk. Bahriye Artvin’li ama hangi ilçesinden, hangi köyünden. Þimdi nerededir? Bilmiyorum.
- Azýcýk sakin ol, kani abi, dedim. Kadýnýn nerde olduðunu bilmiyoruz. Telefonun bilmiyoruz. Artvin’in neresine gideceðiz, bu kadýn nasýl bulacaðýz?
- Haklýsýn gel þu kanepelerin birine oturup azýcýk aklýmýzý toplayalým, dedi. Zaten iyice tükenip bitmiþtik. Mevla’m yüzümüze bakmýþ. Oturduðumuz yerde sýzýp kalmýþýz. Uyandýðýmda saat sekiz olmuþtu ve Kani Abi hala uyuyordu. Dürttüm, “hadi abi evimize gidelim,” dedim. Sesini çýkarmadý. Hadi onun evde bekleyeni yok. Ben ne halt edeceðim. Eþime olan biteni anlatsam inanmaz. Ýnansa bile sen elin herifine niye uyuyorsun demez mi?