MEVSÝM TÜRLÜSÜ



Bin dokuz yüz seksen beþ senesinde Elbistan’ýn Demircilik Köyündeydim. Mevsim sessizce deli bir kýþa hazýrlanýyordu. Kimin umurunda? Genç adam böyle þeylerle mi uðraþýr? Aþýðýz iþte toz duman. Beni boþ verin de Adem’e bakýn siz asýl. Deli gibi aþýktý yine... Sabaha kadar, gözlerine kan oturana kadar mektuplarla uðraþýyor, þiirlerle boðuþuyordu. Þair biri þiirinde “aþk iki kiþiliktir,” diyordu. Görüþüne saygým var ama düþüncesine katýlmýyorum. Kendi kendine abayý yakmýþlýðýmýz vardýr biraz. “En iyisi açýlalým artýk,” diye düþündüðümüzde bir þeyler ters gitmiþtir. Kýz denk gelmemiþtir, ortam ýsýnmamýþtýr. Söylemeye fýrsatýmýz olmamýþtýr belki, ya da kendimizde o cesareti bulamamýþýzdýr henüz.

Deli bir kýþ kapýdaydý. Evde ne odun vardý, ne de tezek. Biz sadece öteki mevsimlerdeki gibi aþýktýk. Sýkýyönetim cezaevlerinde binlerce genç mahpustu. Köyün yarýsý tutuklu, öteki yarýsý görüþ günlerini bekliyordu. Þeker iþletmeleri sürekli olarak ilan ettiði pancar bedeli ödeme tarihlerini erteliyordu. Biz deli gibi Yedi Karanfil’e tutunmuþtuk. Kerpiç odanýn duvarlarý tanýktýr yangýnlarýmýza. Gelip gören olsa aþkýn bizi neylediði anlaþýlacaktý. Uzaktaki sevgililer gelemediler, duyamadýlar, göremediler, sevemediler…

Adem sabaha kadar kývranýp yeni bir mektup döþendi Elbistan’dan taa Ýzmir’e… Satýrlarýný bitirirken “kestane kebap, acele cevap,” yazamazdý elbet. Sevgili dediðin ürkek bir kuþtu çünkü. Uçup gitmesinden korkuyordu. “Sen canýmsýn… Ýki gözümdeki ýþýk, kanýmý tutuþturan ateþsin. Ýþte bu nedenle derdim, tasam, iþim, gücümsün. Yetiþir bu kadar yalan deme. Sana söylediðim her kelime günlerce yüreðimde demlenir benim. Aklýmýn kör kuyularýnda senin düþlerinle harmanlanýr. Biriken hasretimin korunda piþmeyen hiçbir kelime benim dudaklarýmý terk edip sana gidemez. Yollarýna yalýn ayak baþýkabak, yollarýnda elli kanlý harami olurum…”

Mor diken baþlarý kuruyup rüzgârlarda sallanmaya baþladýðýnda Nurhak beyaz külahýný giyer. Sen benden iyi bilirsin buralarýn güzünü. Þýhho Emmi “Þu gördüðün duman, daðý saran bu duman var ya… Nurhak’a kar yapar,” demiþti. Kemal’in kahvesinde oturuyorduk. Cýgara kâðýdýna sardýðý Maraþ Otu’nu dudaðýnýn içine henüz yerleþtirmiþti. Çaylarýmýz biraz kaçak, biraz Rize… Uzun geceler ve ayaz mevsimi gelip çatmýþtýr. Bundan kellisini söylemeye ne hacet. Adem yazdýðý mektuplarýn yanýtýný beklemekten çoktan sýkýldý. Artýk karþýlýðý gelmeyen mektuplarýna en az haftada bir hayali cevaplar yazýp duruyor. Akþamlarý teneke sobada komþularýn verdiði tezekler tüterken o romantizmin ve özlemin dibine vurmuþ, çýrpýnýp duruyor. Öleceði gelen it cami duvarýna siyer derler. Bizimki de o hesap… “Sen bu ýssýz ve kocaman bozkýrlarý bilmezsin. Ay düþen anýzlarýn soðuðunu, söðütlerin hüzünlü bakýþlarýný görmemiþsindir. Gece upuzundur buralarda. Kerpiç damlar üstüne çullanýr garibanýn. Yalnýzlýk iliðine iþler gecenin.”

Sen buna yazmak mý diyorsun yani? Adem resmen yaralý bir hayvan gibi inliyordu. Sabaha kadar þiirler yazýyordu uzaktaki sevgiliye… Sevgili dediysem öyle bildiðiniz gibisinden deðil. Bizimkinin kýza aþýk olduðu tamam da kýz buna aþýk mý iþte orasý meçhul. Sabah uyanýp etrafa saçýlmýþ kaðýtlarý topluyordu. Gece yazdýklarýný yeniden okuyordu. Ve Hiç birini, bir tekini bile beðenmiyordu. Hepsini sobaya atýp yakýyordu. Birkaç kez alýp saklamak istedim ama olmadý. “Olmuyor be hacý,” diyordu. Yeniden okuduðumda kelimelerin anlamý deðiþiyor sanki. Renkleri birbirine karýþýp kýrmýzýlarý akýyormuþ gibi geliyor iþte…
Bin dokuz yüz seksen beþ kýþýnda kar ve tipi hiç durmadý. Elbistan ovasý eksi otuzlarý gördü. Ben kendi gözlerimle görmedim. Arktaki kazlar, ördekler donmuþ dediler. Ýyi de o karda ahýrdan çýkýp hayvanlar oraya nasýl gitmiþler? Kýþ ortasýnda koyun kemresi sobayý delip yamulttu. Yanarken alevler dýþarýdan görünüyordu. Gecenin karýnlýðýnda duvarda oynaþan alevleri izlemek eðlenceli olsa da yeni bir soba almak lazýmdý. Kýþ sert olunca yaþlýlar birer birer öldüler. Cenaze aðlayýcýsý Zeynep Bacýya bolca iþ çýktý. Ölümlerin acýttýðý canlar bir yana karlarla kaplý bozkýrda mezar kazmak, cenaze kaldýrmak çok zor oluyordu. Acaba içlerinde hiç “be adam diþini azýcýk daha sýkýp Nisanda ölseydin ne güzel olurdu diyen olmuþ mudur?

Adem ve ben deli kýþa raðmen aþýktýk. Kýþ ortasýnda Hasan’ýn kahvesinde tombala baþladý. Bir ay kadar sürdü. Köyde hayat biraz canlanýr gibi oldu. Gecenin sonunda ortaya büyük ikramiye olarak bir hindi konuyordu. Oysa neredeyse herkesin evinde hindi vardý. Nasýl olduysa birisi de bizim elimize düþtü. Komþulara kestirdik. Komþudan emanet aldýðýmýz emanet fýrýnýn içine attýk. Nar gibi kýzarýnca çýkardýk . Ama yenmeyecek kadar sertti. Önce haþlanmasý gerekiyormuþ bilmiyorduk. Büyük ikramiye yine komþularýn köpeklerine kahvaltý oldu.
Adem hiç üþenmeden, usanmadan, býkmadan ve yorulmadan uzaklardaki sevgilisine mektup yazýyordu. Mektuplar doðruyu söylemeye mecbur deðildi. “Kardan yakýnda gözlerim kör olacak. Hoþ görülecek bir þey yok zaten. Sen söyleme diyorsun ama kendimi tutamýyorum. Seni baldan, bahardan, ekmekten, sudan, yýldýzlý gökyüzünden bile daha çok seviyorum. Seni sevdiðimi neden gizleyeyim. Allah’ýn bildiði kuldan saklanýr mý? Ýyi ki varsýn. Sen olmasan bu ýssýzlýkla aklýmý kaçýrýrým...”

Seyfullah