Sana verdiðim sözü tutamadým. Önceleri nasýlsa unuttu diye avundum. Hatta bir ara unuttuðundan adým gibi emindim. Aylar sonra gelip tekrar anýmsattýðýnda yanýldýðýmý anladým. Artýk kaçacak yerim kalmadý. Yalanlara sýðýnmaya çalýþýp kaytarmaya çalýþmaktansa yýllar sonra da olsa en iyisi seni yazýp kurtulmak. Tekmili otuz iki kýsým birden deðilsin ya sonuçta. Madem ki; adýmýz yazara çýktý, öykücüyüz dedik, yazayým da kurtulayým en iyisi.
Seni çok iyi tanýyorum diyebilmeyi çok isterdim. Sana deli gibi âþýktým diyebilmeyi de… Ama hayýr, biz hiç kadar ileri gidemedik. Azýcýk da beklentilerimi kattým. Sen oldun. Açýkçasý benim istediðim kadýn oluverdin. Olmasýna oldun ama ne kadar kadýn, ne kadar diþi, ne kadar çekiciydin. Tam olarak anlayamýyordum. Daha fazlasý olsaydý, örneðin çok þey paylaþsaydýk, çok zaman geçirseydik seninle bu iþ nereye varýrdý? Bu da baþka bir bilmece olarak kalacak.
Yalnýzlýktan geberdiðim bir zamanda gelmiþtin. Ama öyle az buz deðil hani, içimi acýtýyordu. Bunu kim bilmez ki? Üç aþaðý beþ yukarý herkes yaþamýþtýr. Senin bir zamanýn vardý. Saatlerimi kurmasam bile çýkýp gelirdin. Sen gelmeden önce ben bir yada iki duble votka içmiþ olurdum. Zaman azýcýk sarhoþken olurdu. Votkaya baþlamadan önce yalnýzlýk o kadar feci kanatmazdý içimi. Ýçtikçe daha beter olurdum. Bileklerim kesmeyi düþünmezdim ama odamýn duvarlarý üstüme üstüme gelirdi.
Sen minnacýk bir þeydin. Küçücük çýtý pýtý… Konuþmaya baþladýðýmýzda boyundan büyük laflar kuþanmýþ olurdun. Ama çok sevimliydin. Bende bir civcivi okþamaya duyulan o içsel tepkiyi tetikleyen bir yanýn vardý. Neden bilmiyorum ama bende sevme isteði, okþama hevesi yaratýrdýn. Gülüþlerinde dünyayla dalganý geçiyormuþ görüntüsü veren bir rahatlýk ve muziplik vardý. Dudaklarýnýn kývrýmlarý, geç bunlarý, sen giderken, ben dönüyordum der gibiydi. Bendeki görüntülerinde hep uzak bir noktadan bakardýn. Örneðin odanýn en uzak köþesinden, sahildeki uzak bir banketten, odanýn en uzaðýndaki kanepeden bana gülümserdin. Mesafeli, dikkatli, sýcak ve çeliþkili olurdun.
Sen mi bana gelirdin, yoksa ben mi sana giderdim, baþka bir bilmeceydi. Bana kalýrsa ben sana giderdim. Geceleyin Polatlý ovasýndan süzülüp geçen bir trene binerdim. Anýzlara yýldýz yaðarken, pencereden gökyüzüne bakardým. Neden illa tren, neden gece vakti? Ýnan bilmiyorum. Belki de çocukluðumda Ankara Ekspresi ile bu ovayý geçtiðimdendir. Belki de trenler bana kavuþturmayý daha çok anlattýðý için… Ama gerçek bilinçaltýmýn hangi sularýnda oynaþmaktadýr. Bilmiyorum…
Þimdi kýsacýk saçlarýnla, çocuksu bakýþlarýnla bir resim çizsem… Ýþte bu küçük elli kýz sensim desem. Bakýþlarýnda biraz oynaþ, gözlerinde kurnazca bir ýþýltý yapsam mor ve kýrmýzýlardan. Mavi neden bu kadar az benim resmimde diyeceksin. Ama ben hiç umudu koymadým ki senin þarkýlarýna. Biraz depresif, ama hüzünlü bir kýzdýn görürdüm genelde… Dokunsam, gözünün üstünde kaþýn var desem kavgaya tutuþacak bir portre oluverir aniden… Mesafeli kalmaya çalýþýrdým, korkardým…
Kitaplarý severdin, þarkýlara bayýlýrdýn genelde. Küçük daðlarýn tepesinde, seni hep kendince otururken bulurdum. Bir akþam, dereden tepeden konuþurken üçüncü birayý içiyorum demiþtin. Zýrt pýrt iþemeye mi gidiyor acaba diye düþünmüþtüm. Meyhaneden çýkýp eve giderken çiþini tutamayýp yol kýyýsýndaki aðaç diplerinde iþeyen erkekler geldi aklýma. Tanýdýðým kadýnlar genelde içmezdi. Sen hem þaþýrtýcý, öte yandan da hemen gerçek oluverirdin. Elbette sen bilemezsin, sarhoþ kadýnlar genelde erkekleri korkutur. Çünkü bize aðýr, adabýyla içmek erkeklere özgüdür diye öðretilmiþtir. Ýçen kadýn çirkefe, kavgaya, rezalete meyillidir gibi algýlardým. Rahat tavýrlarýna bir yaným özenirken, öte yaným çekinirdi. Bulaþma oðlum, derdim kendime, bu kadýndan uzak dur…
Sana kendimce bir isim koymadým. Baharla, denizle, kuþlarla buluþturdum seni, ama çiçeklerin arasýna yerleþtiremedim. Hep sivri, biraz dikenli bir halin vardý. Güzeldin, tatlýydýn ama kaktüs meyvesi gibi çokça dikenliydin. Tadýna ulaþabilmek için zorlu bir yolu geçmek gerekirdi. Kaþlarýna, gözlerine, dudaklarýna kötü söz söylemedim. Güzeldiler… Ve aslýnda tutkuyu söyleyen týlsýmlar da taþýyorlardý. Elbette içimde bir yaným dokunmak, öpmek ve koklamak arzusu da duyuyordu, öte yaným yürü yoluna git diyordu. Sen benim bu halimi anlayýp çekingenliðimle dalganý geçiyordun. Tadýný çýkara çýkara… Þimdi bunca zaman sonra, sen benim kötü zamanlarýma denk geldin. Yoksa gününü görürdün desem kaç para… Zayýf zamanlarýma denk geldin. Biraz yaklaþabilsen, azýcýk bam telime dokunabilsen, oyuncaðýn olabilirdim.
Sende hep çözemediðim bir bulmaca vardý. Örneðin önce sýcaktan yakýnýrdýn. Sonra rüzgârdan, bir baþka gün yaðmurdan… Bir iþin vardý, evin ve herkesin adýndan hayranlýkla söz ettiði bir kasabada yaþardýn. Yerli yersiz yakýnmalarýný dinlerdim. Anlayamazdýn. Mutlu olmak için ne isterdin? Yakýnmayý, sürekli þikayet etmeyi huy edinmiþ bu kýz derdim. Þimdi böyleyse bunun ihtiyarlýðý hiç çekilmez… Gülüp geçerdim…
Þiir yazardýn sen geceleri. Uzun þiirler, týnýsýnda hüzünler, çýkmaz sokaklar ve yolunda gitmeyen kýrýk aþk hikâyeleri olurdu. Ben de öykülerde hep içine karanlýklar çökmüþ insanlarý anlatýrdým. Birisi çýkýp bize baksa, yazdýklarýmýzý okusa ikimizi de biraz sonra intihar edecek sanýrdý. Senin fesleðenleri, sardunyalarý ve yaþamayý ne kadar sevdiðini kýrk yýl düþünse tahmin bile edemezdi. Baþkasý bilir miydi þiir sevdiðini, söylemiþ miydin? Bilmiyorum… Liseli bir kýzýn uçarý halleri içinde þiirlerini bana okuturdun. Þiirden anlamazdým ama okurdum, gösterdiðin için kendimi sana yakýn hissederdim. Haberin bile olmazdý ama ben gizliden gizliye sevinirdim.
Bir gün öðle üzeri, asfaltlarýn güneþten hamur gibi yumuþadýðý bir saatte seni aradým. Bankalar Sokaðýnýn arkasý týka basa otobüs doluydu. Telefona hiç tanýmadýðým biri çýktý. Ben filancayým dedi. Özür dileyip kapatacaktým aslýnda. Sonra telefonun kendisinin olmadýðýný, mecbur kalýp baktýðýndan söz etti. Sesinde alaycý gülüþlerden tanýdýðým bir çýngýrak çalýyordu. Çok geçmeden telefonu sana verdi. Konuþurken bir ara, kurduðun cümlelerin arkasýnda civelek bir kahkaha patlayývermiþti. Sonraki cümlelerin hepsi aniden anlamýný þimþek hýzýyla yitirmiþti. Oysa zaten ben aramadan önce kararsýzlýklar içinde dönüp durmuþtum. Ýþte o an bütün konuþma hevesimi kaybedip aradýðýma piþman oluvermiþtim. Zaten hava çok sýcaktý, sýkýntýmý da ekleyince su gibi ter içinde kalývermiþtim.
O gün, o öðle üzeri, kaldýrýmýn kýyýsýndan kocaman otobüsler geçerken, senin yaþadýðýn o kasabaya hiç gitmemeye karar veriverdim. Kendimi kýzdým, durmadan kendi yarattýðý imgelere sarýlan hayal gücümün bana oyun oynadýðýný anladým. Zihnimde canlanan kara kalem kurgular beni her gittiðim kentte acemi bir gezgin yapýveriyordu. Öðlen vakti içmek huyum deðildi ama Konak’ta bir birahaneye oturdum. O gün, o öðlen, sýcaðýn en insafsýzýnda bir bira içtim, bir tane daha, iki, üç, dört, beþ… Salak kafam benim, aptal, beceriksiz ve iþe yaramaz düþlerim. Hayýr, düþündüðün gibi olmadý elbette. Oturup aðlamadým. Þükürler olsun ki sen bende aðlanamayacak kadar azdýn… Sadece çok aptal olduðum için kendime kýzdým.
Güneþ körfezin sularýnda kýpkýrmýzý ve sarhoþken, Konak’tan metroya binip Zehra’ya gittim. Onu sevmezdim ama ne önemi vardý. O beni her zaman severdi. Beni kapýda görünce çocuklar gibi sevindi. Bakkala gidip biralar aldý. Taraçadaki asmanýn altýna oturduk. Hiçbir þey sormadý. O çok iyi bilirdi ki, ben ona nedensiz gelmezdim. Þirinyer’de þehrin ýþýklarý yýldýzlara karýþýrken içtik. Hiç konuþmadan içtik. Olur, olmaz düþlerin peþinde koþmaktansa keþke bu kýzý sevebilseydim diye düþündüm. Ertesi sabah kendime geldiðimde otobüse atlayýp Ýzmir’i ve Zehra’yý kendi haline býrakýp kaçtým.
Seyfullah
200 Aralýk