Þimdilerde gün batýmý içime batar oldu.
Batan güneþ için, doðan güneþ için, senin için; yazamaz oldum bu sýralar…
Eskilerden bir mýrýltý bir haykýrýþtý sesin, yazýsýzlýk ise geceme gündüzüme ve üzerime çökmüþ bir karabasan, kalemimde isyanlar…

Rüzgar bekleyen bir yelkenli gibi bende bekledim her sabah seni, gri bulutlara uyanan hayal kýrýklýðýmla… ve yine bekliyorum.
- Geç kaldý. Diyorum
- Ya da ben ona geç kaldým, gelmeyen baharý beklerken.
- Bugün onu görmeye gitsem mi acaba? Hafýzamýn ve kalbimin bir köþesinde sürekli taþýdýðým anýlarýmý da götürsem ona.
Her zamankinden biraz daha özenli giyinsem, yüzüme savaþ boyalarý niyetine, biraz renk katýversem. Benim yerime baþka biri dolaþýyormudur kollarýnda? Unutmuþ mudur beni aradan geçen þu kýsa ama bir o kadar uzun zamanda?

Kafamdaki onca sorunun arasýndan; Mayýs sonlarýna doðru bir güne uyanýyorum sonra; yastýðýmdaki özlem, yüzümde derin izler yaratmýþ. Anlayacaðýnýz yastýk izleri ve özlem birbirine karýþmýþ.
Þöyle bir gerinip, yataktan çýkýyorum, pencereye koþuyorum…Mevsimin bahar olduðunu söylüyorlar ama deðil,üstelik kýþ giysilerimden de ruhumdan da henüz kurtulmuþ deðilim.
Bakýyorum, yeniden bu kez biraz daha dikkatlice; bahar yok yaz ise çoktan yanaþmýþ pencereme. Bir ses geliyor kulaðýma; hem yakýn, hem uzaklardan. Yüzüme vuran güneþ eþliðinde seni düþlüyorum yeniden!





Þimdi oralara bahar gelmiþtir, yavaþ yavaþ canlanmýþtýr taþ sokaklar, Nazire teyze sýcak ekmek almak için fýrýna gidiyordur belki de, üzümler baðlara bahçelere çýkmýþ, sararmaya baþlamýþtýr, bazýlarý da çoktan þarap olmuþ doyumsuz bir tad býrakýyordur kimilerinin damaðýnda… Thenes’in karþýsýna görücüye çýkmýþtýr çoktan, Potenti burnundaki kýzlar. Ayný masada oturup þarap içen rumlarý gören, karasakýz ve çavuþ ayný salkýmda yetiþmiþler onu da duydum.
Heredot’un dediðine göre de "Tanrý, insanlarý uzun ömürlü olsunlar diye Thenedos'u yaratmýþ..
Bende belki ,ömrüme ömür katmak için bekliyorum, birilerinin çaðrýsýný ve her geçen gün biraz daha yakýndan duyuyorum, Thenedos’un þarkýsýný…
     
Ömür Ýsfendiyaroðlu
20 Mayýs 2002 Pazartesi




Peki sizin hiç alýp baþýnýzý gitmek tüm sorumluluklarýnýzý ardýnýzda býrakmak, istediðiniz olmadý mý?

Can Yücel'in bir þiirini okudum bugün. Benim gibi baþka insanlarýn da olduðunu düþünmek bir rahatlýk hissettirdi bana.

Malum bahar kapýda geleyim gelmeyeyim diye nazlanýrken neþeli kýpýrdanmalar, nedensiz mutluluklar, nedensiz hüzünler gelip gidiyor belki sizinde yüreðinizde. Belki sizde kalk gidelimle otur... diyen yanýnýz arasýnda kalan bir ruh hali içindesiniz…iþte böyle düþünerek duygularýmý ve Can Yücel’in “Gitmek” þiirini paylaþmak istedim.
En azýndan bu haftasonu kalk gidelim diyen yanýnýza engel olmayýn. Gidin bir yere, neresi olursa gönlünüz nereye isterse oraya… gidemiyorsanýz bile, en azýndan gitmeyi isteyin…


GÝTMEK

Bugünlerde herkes gitmek istiyor.
Küçük bir sahil kasabasýna, bir baþka ülkeye, daðlara, uzaklara...
Hayatýndan memnun olan yok. Kiminle konuþsam ayný þey...
Herþeyi, herkesi býrakýp gitme isteði.
Öyle "yanýna almak istediði üç þey" falan yok.
Bir kendisi.
Bu yeter zaten.
Herþeyi, herkesi götürdün demektir.
Keþke kendini býrakýp gidebilse insan.
Ama olmuyor...
Hadi kendimize razýyýz diyelim, öteki de olmuyor.
Yani herþeyi yüzüstü býrakmak göze alýnamýyor...
Böyle gidiyor iþte.
Bir yanýmýz "kalk gidelim", öbür yanýmýz "otur" diyor.
"Otur" diyen kazanýyor.
O yan kalabalýk zira.
Ýþ, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile, güvende olma duygusu...
En kötüsü alýþkanlýk.
Alýþkanlýðýn verdiði rahatlýk, monotonluðun doðurduðu býkkýnlýðý yeniyor.
Kalýyoruz.
Kuþ olup uçmak isterken aðaç olup kök salýyoruz.
Evlenmeler...
Bir çocuk daha doðurmalar...
Borçlara girmeler...
Ýþi büyütmeler...
Bir köpek bile bizi uçmaktan alýkoyabiliyor.
Misal ben. Kapýdaki Rex' i býrakýp gidemiyorum.
Deðil bu þehirden gitmek, iki sokak öteye taþýnamýyorum.
Alýp götürsem gelmez ki...Bütün sokaðýn köpeði olduðunun farkýnda. Herkes
onu, o herkesi seviyor. Hangi birimizle gitsin?
"Sýrtýnda yumurta küfesi olmak" diye bir deyim vardýr; evet, sýrtýmýzda
yumurta küfesi var hepimizin. Kendi imalatýmýz küfeler.
Ama eðreti de yaþanmaz ki bu dünyada.
Ölüm var zira.
Ölüme inat tutunmak lazým. Ýnadýna kök salmak lazým.
Bari ufak kaçýþlar yapabilsek.
Var tabii yapanlar. Ama az...
Sadece kaymak tabakasý.
Hepimiz kaçabilsek...
Bütçe, zaman, keyif denk olsa...
Gün içinde mesela.
Küçücük gitmeler yapabilsek. Ne mümkün...
Sabah 9:00, akþam 18:00.
Sonra baþka mecburiyetler.
Sýkýþýp kaldýk.
Sýrf yeme, içme, barýnmanýn bedeli bu kadar aðýr olmamalý.
Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.
Bir ömür karþýlýðý bir ömür yani.
Ne saçma.
Bahar mýdýr bizi bu hale getiren?
Galiba...
Ben her bahar aþýk olmam ama her bahar gitmek isterim.
Gittiðim olmadý hiç.
Ama olsun... Ýstemek de güzel.

CAN YÜCEL