Burada aþklar dýþarýda olduðundan daha çok çimento kokuyor, ýslak ýslak nem kaplamýþ duvarlarý soluyorum. Soðukluðu görüyorum, açýlýp kapanan kapýlarda. Soðukluk, dýþýmdan çok içimi üþütüyor. Ama size bir tek dýþým görünüyor.
Denizden çýkmak istemeyen ama dudaklarý soðuktan mosmor olmuþ bir çocuk gibi ortalýkta tir tir dolaþýyorum.

Baharý bekliyorum, hiç gelmeyecek gibi. Güzel havalar bekliyorum beni mahvetmesi gereken, mahvolacak kadar güzel bulmuyorum böyle havalarý.
Çok sýcak, çok rüzgarlý adamý sersem eden, bir delilik havanýn bana yaptýðý.
Belki de bugünlerde nankörüm, Nimet abla’nýn kedilerinden de fazla…

Rüzgarla bir o yana bir bu yana savrulup duruyorum. Saðda solda güneþi soruyorum, ama bulutun bir ucundan bile gülümsemiyor bana.
Uçsuz bucaksýz bir yeþil; kokusunu içine çekebildiðim kadar gerçek, gözlerimi açtýðýmda yok olacak kadar hayal. Mavi beyaz bir gökyüzü, baktýðýmda, elimle yakalayacaðým kadar, yakýn; elimi uzattýðým da kilometrelerce uzak.
Pespembe bir pamuk helva görüntüsü mutlu eden, aðzýma aldýðýmda bir anda eriyip giden.

Daha bahar henüz uðramadan buralara içimdeki seyyah kýmýldýyor. Yüreðim pýlýsýný pýrtýsýný çoktan topladý, yeni denizlere yelken açmak açýklarda demir almak için sabýrsýzlanýyor. Ben soðuk yaþamýyorum aþklarýmý içinde bir baharlýk var yada baharýn gelmeden getirdiði bir yüreklilik, ne olacaðýný bilmeden atýyorum kendimi azgýn dalgalarýn arasýna belki beyaz köpükler çekiyor beni, yada þimdiye kadar görmediðim gökkuþaðýný görüyorum dalgalarda…
Bu kez belli ki cesaretim var o dikenli yollara.

Sonunda hep kýþýn geleceðini bilsemde, hala bekliyorum; mavi beyaz bulutlarý, yeþil kokulu otlarý, sarý beyaz, seven papatyayý, pembe, beyaz farketmez sonunda hep eriyip gidecek pamuk helvayý ve bu günlerde çoktan kapýmda olmasý gereken geç kalmýþ baharý…