Pencerem... Lenslerimi takmadým bugün, ama gördüklerim (görebildiklerim) hala güzel, hala gerçek, hala düþsel... Öyle bir pencerem var ki, Ankara'da gökyüzü bana en çok burada bu kadar yakýn. Iþýklar, bu kent, ve onun uzaktan gelen sesi en çok burada "benim"...

20mi doldurdum 4 gün önce. 18 gibiysem de o zamandan eklenenlerim ve eksilenlerimden sonra görüyorum ki kocaman bir 20liðim. Yüzümdeki fazlalýklar (sivilce diyorlar) yaþýma avantaj, içime sýkýntý, aynalara düþman, ama yine de güzel. Kendimi sevmekten bu, sevilmeyi ilk defa gerçek ve ilk defa böylesi "düþsel" tattýðým için kendimi daha çok sevmekten...

Beþ dakika öncesinde kaldý pencerem, doðrulup sola çevirince baþýmý, görebiliyorum yine... Yazma isteðimi körükleyen bu görüntü... Hani kanatlanabilsem, yüreðimde kurduðum o çok büyük hayali yaþayabileceðim. Aslýnda bu hayal, her gece bu kattan gökyüzüne uzanan kýrgýnlýklarým, sevinçlerim, gözyaþlarým, sözcüklerimle gerçek oluyor.

Geldiðim ilk günden beri yüreðimde bir anlaþmam var bu kentle. Birbirimize çok çabuk ýsýndýk ve 2mizin de derininde baðýmýzý sakladýðýmýz bir minik papatyamýz var. Sonsuz mavimin içinden hýzla gelen ilk dalgalar hayatýmýn kendisi, izlerini býrakýyor; ardýndaki dalgalarsa bu kent. O, izleri, yýkýntýlarý, çýðlýklarýmý alýyor; yerlerine sakinleþmiþ, keyif almaya hazýr, aþýk ve huzuruna gitgide daha yakýn "ben"i býrakýyor.

Günümde birlikteyiz, o zamanlar daha uzaktan izler halde beni... Yakýn bir arkadaþtan daha renkli, daha mutlu, daha yavaþ, daha hüzünlü, daha sakin, daha anlayýþlý... Ama sadece gündüzlerimi paylaþsaydýk, geceleri konuþamasaydýk, bu kadar sevemezdik birbirimizi...

Pencerem... Yeni günümün öncesi, ýþýklar (hayatýn belirtisi), yýldýzlar (umut ve romantizm ve bilim ve uzak ve parlak), kentin sesi ve ben birbirimizin parçalarý, yankýlarý ve neþeleriyiz. Nefes alýþlarýmýz ve gecenin keyfiyle huzur buluþlarýmýz, benim yüreðimin yükseliþi... Ankara kanatlarýmýn altýnda. Mýþýldamaya hazýrým...