Orman ineði sýçradý... Týpký çitin üstünden atlayan bir koyun gibi zýplardý Orman Ýneði. Ve kanatlý bir uçan domuzunkiler gibi olan kanatlarýný çýrptý, ama kanatlý bir uçan domuzunkiler kadar küçük olan kanatlarý kocaman cüssesinin uçmasýný saðlayamýyordu... Sadece Selpak reklamýndaki fil gibi her attýðý adýmda ‘güm!’ ‘güm!’ diye sesler çýkmasýný engelliyordu... Kanatlarý sayesinde kendini kocaman bir þiþe zeytinyaðý kadar hafif, bir stady cam kadar yumuþak hareket eden bir denge harikasý gibi hissediyordu Orman Ýneði...
Postu koyu kahvereni ve yeþil uzun tüylerdendi. Kapkara bir burnu vardý ve böðürtlen yemeyi severdi.. Kaloriferlerin içinde yetiþen ahududularý aramak ise en büyük eðlencesiydi, çünkü bu sayede o kara burnunu her yere soktuðunu kanýtlamýþ oluryordu sanki...
Orman Ýneði’nin dört tane kulaðý vardý. Bunlardan birinde dört tane delik vardý. Bu deliklerden birinde bir kuþ tüyü, öbüründe bir parça ip, öbüründe halka þeklinde bir küpe, sonuncusunda ise kýsa ve siyah bir kedi tüyü takýlý dururdu. Kedi tüyünün rengi ay ýþýðý kadar karanlýk ve siyahtý...
Orman ineði kanatlarýný çýrparak birazcýk yükseldi ve bir fil kadar heybetli olan bedenini çitin üstünden atlayan koyunlarýnki gibi bir sýçrayýþla bir adým daha ileri götürdü.. Orman Ýneði týpký postu gibi olan koyu kahverengi ve yeþil baðcýklý postallarýný giymeden þuradan þuraya yürüyemezdi çünkü.
Orman Ýneði’nin Karaltý, Siyah Beyaz ve Çayýr Böceði diye üç arkadaþý vardý. Orman Ýneði bu üç arkadaþýyla çok iyi geçinirdi... Onlarla hep Ren geyikleri yapar dururdu. Bu geyiklerin de iki tane dal gibi boynuzlarý olurdu ve boynuzlarýnýn ucunda kuþlar oturur þarký söylerdi...
Orman Ýneði de þarký söylemeyi çok severdi ve özellikle küçük ve açýk kahverengi buzaðlara ‘Möö Konserleri’ vermek için hiç bir fýrsatý kaçýrmazdý... Böyle biriydi iþte Orman Ýneði...
Ama ‘Möö Konserleri’ dýþýnda Orman Ýneði sadece miyawlardý.
Orman Ýneði Karaltý’nýn ve Çayýr Böceði’nin ardýndan çitlerin üstünden atlayan bir koyun gibi zýplamayý çok severdi. Siyah Beyaz’la el ele tutuþur ve onlarýn ardýndan sýçrarlardý birlikte... Koyu kahverengi ve yeþil uzun tüylü postunu rüzgarýn karýþtýrmasýný da severdi... Limon Aðacý ile birlikte kremalý, zeytin ezmeli makarna yapmayý da severdi...
Karaltý, Siyah Beyaz, Limon Aðacý ve Çayýr Böceði’nden baþka Orman Ýneði’nin bir Fotoðrafçý’sý, bir Jack Amca’sý, bir babasý ve bir de kardeþi vardý... Kara Burnu’na dik dik bakarak onlarla oturmayý çok severdi Orman Ýneði...
Karanlýkta görebilen yarasalarýnkiler gibiydi gözleri, öyle ki, geceleri karanlýkta kitap okumayý baþarýrdý... Üstelik bundan hiç sýkýlmazdý... Orman Ýneði kitap okumayý çok severdi... Yazmayý da severdi, Çayýr Böceði’nin, Jack Amca’nýn, Baba’nýn ve Kardeþ’in yazdýklarýný okumayý da severdi... Orman Ýneði sürekli bir þeyleri sevip dururdu zaten...
Böyle biriydi iþte Orman Ýneði...
Karanlýk bir ormanýn taa diplerinde, kocaman bir aðacýn içine oyulmuþ olan köstebek yuvasýnýn içindeki maðarada; yüzükleri, küpeleri ve küçük kara karýncalarý ile birlikte otururdu...
Þu anda da oradadýr belki. Koyu kahverengi yeþil, uzun postunu toynaklarýyla düzeltiyordur belki. Ya da Karanlýk Orman’ýn taa diplerindeki kocaman aðacýnýn önünde kanatlý uçan domuzlarýnki gibi olan kanatlarýnýn el verdiði ölçüde uçarak çitlerin üzerinden atlayan koyunlar gibi sýçrýyordur yine...
Zýp zýp zýp diye...
Zýp zýp zýp...
Zýp zýp zýp...
Zýp zýp zýp...
Zýp zýp zýp...
Zýp zýp zýp...
Zýp zýp...
Zýp...
Zýp.