Ruhum...
   Güneþ ne zamandýr doðmuyor farkýnda mýsýn?Tarlada senden binlercesi,yapraklarý ayný,renkleri,biçimleri..Söyle bana;binlerce ayçiçeði güneþi ararken sen ve ben nasýl bulduk birbirimizi?Bir soluk kattýn ki bana,iskeletime yapýþmýþ etlerimden bir ‘ben’ buldum kendime.Sen beni,ben seni bulunca ruhum,sen bir ayçiçeði,ben bir damla su topraðý delip gökyüzüne karýþabildik.Soru iþaretleri bol bir yaþamda bir anlam ifade edebildik.Sahi sensiz ben neydim ruhum?
  Sensiz ben hiç doðmadým,hiç varolmadým.Bitkisel hayatýn geri dönüþü olmayan en çýkmaz sokaðýndaydým.Yaþam nedir düþündün mü?Yaþam..Yaþamak için “hava bedava,su bedava” ekmek elden su gölden devam etmek yetmiyor ruhum.Yaþam,her sabah uyanýp pervasýzca sokaklarda dolaþmak,bir büroya yahut da okula gitmek deðil,yaþam hissedebilmek,duyguyla kalp atýþlarýný renklendirmektir.Bu yüzden seni göremeyip de kalp çarpýntýlarý geçirmeseydim,sana karýþýp hayatý hissetmeseydim topraðýn altýnda kalýrdým ruhum,tohumken çürümeye yüz tutardým,küf baðlar güneþten kaçardým.
  Hayat, galiba sensiz hayatý sevemediðimden baþlarda sevmedi beni.Yanaklarýma kýrmýzýyý,saçlarýma kumralý kondurmadý.Siyah beyaz film karesinde nereden beni buldun da geliverdin,oldukça duraðan hatta hareketsiz senaryoma aksiyon katýverdin?Sen elimden tutunca ruhum,o koca ayçiçek tarlasýnda sen bir þovalye ben bir prenses hayal kuruverdik ve çok uyuþtuðumuzdan olacak diðer güneþi arayanlar da inandý,baþ büktü bize.
  Kök saldýn iyice derine ruhum,beni nereye sýðdýrdýn söylesene?
Ben seni dört odalý haneme sýðdýrdým ruhum.Sen,ben iki ayrý haneden sekiz  odalý tek bir hane yaptýk,odacýklar ve atardamarlarla gerçek þekli itibariyle hiçbir þeye benzetemedik.Ben daha çocuðum ruhum..Ait olmadýðým þehirden,sahip olmadýðým bedenimden ‘ben’ kimliðimi kazandýrdýn ya bana...Durup “beni ben yapaným nedir?”diye sorarken,ayçiçek tarlasýnda beni nasýl bulduðunu öðrendim ben.Senin pozitif kutuplarýn benim negatiflerimi çekti ve birlikte orta kararda bir yaþam tutturduk.Sen biraz daha büyük oldun ruhum,çünkü sen benden önce de yüzeyde olanlardandýn,ben geliþmiþ bedenime çocukluðumu kondurdum.Ýyice kök sal ruhum,topraðý çatlatana kadar bencilce kök sal,varsýn baþ aþaðý dönsün tarla..Biz düþmeyelim ruhum,kalbime kilit takayým sen yer çekimine aldanýp terk eyleme ruhum.
    Güneþ tam üç gündür doðmadý ruhum.Günler var ki doðmayacak.Nereye döneceðini þaþýrdý ayçiçekleri oysa sen öyle durdun.Nereye baktýn,kimi bekledin ruhum?
   Ben geldim.Dizinin dibine sýraladým kum saatlerimi.Bellerini de iyice incelttim ki kimseye sezdirmeden daha uzun süre tutabilesin ellerimi.Uzun uzun baktýn da gördün mü beni ruhum,söyle ayçiçeði ýþýðým ýþýðýna karýþýp fotosentezine yeter mi?Sen bana bir can verdin,ben seni yaþama dahil edebildim mi?
  Sakýn gitme uzaklara ruhum,yüreðinin bir parçasý bende kalmasýn..Gözyaþý dökmeyelim ki kurumayasýn,ben senin bugününden gelecek ve geçmiþin olayým,birlikte “sevmek” fiilini tüm zamanlarda çekimleyelim.Seni çok sevdim,seni çok seviyorum,seni çok seveceðim.