Doktorun odasýndan çýtkýðýnda o artýk bir hasta deðildi.Merdivenleri koþarak indi ve düþüncelerini sonbahara býraktý.Burnundan içeri giren soðuk rüzgar,hem gözlerinden yaþlar indirip onu hýrpalýyor,hem de boynundan saçlarýna okþayarak bir anne þefkati gösteriyordu.Yaðmurun ýslattýðý caddelerde,kimsenin tanýmadýðý yüzünde gözlerinin altýnda torba oluþturan kederle yargýlanmadan yürüyordu.Öyle çok acý çekmiþti,öyle çok zamaný kapýlarýný kilitleyerek geçirmiþti ki ruhunun yorgunluðu dinmiyordu.Uzun konuþmalara,sýkça sorulan sorulara dayanamayýþlarý,huzursuz kahkahalarý ve her an patlamak üzere bekleyiþleri hastalýk deðildi artýk.Doktorun odasýndan çýktýðýndan beri tüm çözülmesi gerekenler kiþiliði oluvermiþti.
Kim, neyi çözebilirdi ki?Çocukluðuna inemez,yaþadýðý yakýn geçmiþi iredeleyemezlerdi.Yalnýþ sebeplere en doðru sonuçlarý eklemiþti,düzeltilecek hatalar yoktu.En büyük aþklarýn beraberinde cüssesi kadar hüzün getirdiði olaylara felsefenin,psikolojinin en olmasý gereken sonunu yakýþtýrmýþtý.Yarasýnýn tazeliðinde acýdan,kana bulanmýþ dudaklarý titrerken olanlarý paylaþmak,anlatmak,dinlenmek istiyordu.Oysa hiçkimsenin aðzýndan,üstüne çöken geceyi gökyüzüne geri yollayacak sözler çýkmýyordu.O özlediði koku,ellerini tutan sýcak dokunuþ kimsede yoktu.Uðruna isyanlar çýkardýðý,kapýlarý çarptýðý,her aný ona koþarak geçirdiði,yanýnda saatlerin dakikalar olduðu aþk buhar olup uçmuþtu.Daha saniyeler öncesinde delicesine sevildiðini hissederken,pamuk prensese zehirli elma yediren cadý aþkýna püf demiþti sanki; onun hayalleri,karþýna aldýklarý kadar aðýr olan aþk,nargile dumaný gibi daðýlývermiþti.Geriye yalnýz nikotin kokusu ve ciðerindeki olum gibi yanma hissi kaldý.
Ondan sonraki her gün yalnýzca payýna düþen saatleri doldurarak geçti.Her sabah uyandý,yordamýna uysun diye ikiþer zeytin bir kibrit kutusu boyutunda peynirle kahvaltýlar yaptý.Hayat artýk duygularýn tadýný unuttuðu bir rejim listesi gibiydi.
Doktora gitmesini babasý istemiþti,gitti.Hasta deðildi ki o;yine de gitti.Doktorun vereceði depresyon ilaçlarýnýn etkisinde kabus göremeyeceði derin uykulara dalmak için gitti.O ne kadar derine dalarsa,kabus da nefesini tutup onunla kederin dibine vurdu.O odadan çýktýðýnda uykusuzluk alýþtýðý bir bekleyiþ,kabuslarý kötü kalpli ycadýnýn ona özel yazdýðý masallardý.
Yalnýzlýðý boþlukta sallanýrken aðlayan kalbi görüþünü kapatýyordu.Gözleri açýk ama kör,karþýdan gelenleri görmeden her birine omuz geçirerek ilerliyordu.Neden çok sonra omuzlarý acýyýnca durumun farkýna varmýþtý.
Aþkýn ipi çoktan pazara çýkarýlmýþtý da ucuza alýcý bile bulmuþtu.Birilerinin duvaðýnda sökülmüþ,her an kopmayý bekler gibi sallanýyordu.Paltosunun önünü kapattý.Hiçbir þey düþünemediði halde sesleri duymaktan yoksundu.
Sonbaharda yapraklar sararýp düþmekteyken bile lodosun yönünde iþveyle sallanýr,birbirlerine dokunurlar.Ayrýlýksa bambaþkadýr.Tayfun gibi sarsýcý ve bir o kadar da sakindir.Yapayalnýz kalýp yastýklara sarýlmak,güvenmek isteyip yeni yeþermiþken koparýlmak gibidir.Ayrýlýk böyledir iþte;içinde Ýstanbul'un saatte iki yüz kilometre hýzla akan trafiðinde,sevdalýya yanan kýrmýzý ýþýðý göremeden yürümeye devam etmek gibidir.
Doktorun odasýndan çýktýðýnda o bir hasta deðildi artýk.Merdivenleri koþarak indi ve düþüncelerini sonbahar býraktý.Morarmaya yüz tutmuþ dudaklarýnda soðuk rüzgar.