Neden hep küçük kalmayý öðütlediklerini sanýrým henüz anlýyorum. Delikanlý yaþlýlardan olmayý, içinde bir çocuk ve o çocukla paylaþacaðýn oyunlarýnýn olmasýný… Meðer insan bir küçükken gerçekten sevebilir ve sevilebilirmiþ. Meðer seni sevmeyip severmiþ gibi yapanlarýn seni gerçekten sevdiðini sanmak sadece küçükken mutluluk verirmiþ. Bir o zaman her þey daha basitmiþ. Korunmak için uykusuzluklara, gözyaþlarýna, ayrýlýklara gerek yokmuþ. Bir anne ve babaya sahip olmak, bir meleðe inanmak yeterliymiþ. Hiç kimsenin seni kýrmaya kýyamadýðý veya üzmeye deðer görmediði tek zaman o zamanmýþ, kanunlarýn bile koruduðu tek þey küçüklüðümüzmüþ ve farkýnda bile deðilmiþiz.

Büyüdükçe yalnýzlaþmýþýz. Önce baðýmsýzlýk için direten bizmiþiz, bir sürü insaný dost bilmeyi maharetten saymýþýz. Dost denilenlerin bir çoðu yavaþ yavaþ acýtarak çekip gittiðinde dost kelimesinin ne kadar deðerli olduðunu anca anlayabilmiþiz ve anladýðýmýzda o kelime anca bir ürperti kadar önem vaad eder olmuþ. Sonra anne ve babalarýmýz yorulmuþ artýk bizleri korumaktan. Daha ergin ve birey olmanýn tadýný tam alamamýþ, tüm sorumluluklarýmýzýn maliki olmayý büyümekten sayarken çekilip gidivermiþler. Elimizde þahsýmýza ait bir vergi numarasý ailemizden ayrý kalakalmýþýz. Birilerinin meslektaþý olabilmenin ne kadar büyük bir hülya olduðunu düþlerken mezuniyet kapýya yaklaþtýkça korkar olmuþuz. Evden biraz daha uzakta… Karanlýktan korkarken artýk koridordaki gece lambasýnýn yerinde olmamasý gibi önümüzü göremez olmuþuz. Birden bire tüm öcüler, canavarlar ve periler hepsi birden canlanývermiþ, fýsýltýlarýný baþ ucumuzda duyar olmuþuz. Her insanýn içinden bir öcünün hortlayacaðýndan korkar olmuþuz ve hiç yanýlmamýþýz. Sýrlarýn paylaþýlamayacak olduðunu anlamak için çok duvara kafa vurmuþuz, çok dudakta uçuk çýkarmýþýz. En kötüsü sevmenin bir sýnýrý olmasý gerektiðini anlamýþýz. Meðer hepsi yerlerini saklý tutarmýþ; onlar çekip gittiklerinde ne kadar baþkalarýný sevmek isteseniz de onlarýn býraktýklarý tereddütler kimseyi içeri sokmazmýþ. Sýnavlarýn ve derslerin hayati anlamlarý olmaya baþlamýþ, geceler boyu kabuslarla terlermiþiz... O karanlýk geceye bakan tek bir çift göz varmýþ sanki, o gözler de bir bizmiþiz. Ne öcüleri kovacak birisi yanýmýzdaymýþ ne de bizim kovacak gücümüz varmýþ.

Aþýk olmak git gide ciddi bir iþ olup çýkývermiþ. Boyumuz uzadýkça ve geniþledikçe omuzlarýmýz her vasýfta bizden beklenen sorumluluk artmýþ. Tam baðýmsýzlýk istemekten çekinir olmuþuz. Kimi zaman depreþse de deli kanýmýz, o da daha bir yavaþ akar olmuþ. Büyüdükçe birlikte büyüdüklerimizden farklýlaþmýþýz, onlarýn miras býraktýðý izleri, onlara olan benzerliklerimizi silmeye kalkýþmýþýz. Bir yerlerde bir ufak çiziðin sýzladýðýný hep duymuþuz ama tanýmlanmak için yalnýz kendimize sahip olmamýz yettiðinden dönüp arkaya bakmamýþýz. Kendimizi korumayý da öðrenmeye baþlamýþýz zamanla… Kendimizden önce kanatlarýmýz altýna girecekleri koruyabilmek için hazýrlanmaya baþlamýþýz. Ayakta kalabilmenin yolunu hep bulmuþuz ama ne biz ne dünya eskisi gibi olmuþ bir daha. Küçüklüðün küçücük kalbindeki sevgilerin mutluluðunu anýmsamamak için küçüklüðümüzü sevmemeyi kendimize öðretmiþiz.

Meðer düzeltilmesi mümkün olmayan hatalar, dönülmesi mümkün olmayan kucaklar varmýþ… Meðer küçüklüðümüzdeki o üzerimize titremeler hep büyüdükçe ödeyeceklerimizin denkleþtirme anlarýymýþ. Meðer ne kadar çocuk kalýrsan kal hiçbir zaman küçülüp babanýn kollarýna bir daha sýðamazmýþsýn.