Bakýyorum da geçmiþime ayrýlmak istemediðim her evden ayrýlmýþým. Sevdiðim her yuvayý tek etmiþim yavaþ yavaþ. Barajý, halýcý dükkanýnýn üstündeki apartmaný, babamýn beni de sürükleyerek yürüyüþ yaptýðý parka bakaný ve dostlar kahvesini.. Bir zamanlar çocukluk ve okul arkadaþýmýn elinde kravat ve ceket servise koþtuðu ince geçiþ yoluna bakar olmuþ oturduðumuz apartmanýn kapýsý. Sonra bir de bakmýþým o yol yuvamýn yolu oluvermiþ; her gördüðümde huzur hissetmeye baþlamýþým. Bir bakýma o yolu hatýralarýmda çocukluk arkadaþýmdan çalýp kendi yolum yapmýþým.. Her yuvadan çýkýþta caným acýrken istemeyerek baþýmý soktuðum her yeni çatý sýðýnaðým olmuþ..

Ne çok ayrýlmak istemediðim þey olmuþ terk ettiðim.. Her birinden adýmýmý dýþarý atarken içim yanmýþ az biraz; ama her birinin de acýsý bir süre sonra dinmiþ.. Ýlkokulu, liseyi, evleri, insanlarý.. Ayrý düþer düþmez hepsini kendi istediðim gibi zihnime yazmýþým. Çoðu þeyi silerek veya yeniden yazarak.. Albümde ters çevirdiðim fotoðraflar gibi, bembeyaz bakmýþým geçmiþe.. Hiç yaþanmamýþ gibi.. Kimi zaman hayal meyal, kimi zaman o kareye yeniden sýðmaya çalýþýr gibi..

O yüzden geçmiþte benim olanlarý, bugün onlarý yaþayanlara teslim etmiþim. Bir tanecik komþularý ya da arþýnladýðým merdivenleri yaþanmýþlarýn vasiyetnamesinde bugünkü sahiplerine býrakmýþým.

Zamaný, kendi bugünüm daha fazla yabancý kalmadan, yanýmda getirdiklerimle arkama bakmadan kendi haline býrakmýþým.