ellerim kir tutmuyor artýk
geçmiþ zaman da akýp gitti sokaklardan
kayboluyor o aðrýdan kalan
gecenin lekeleri.
bir bebeðin uykusuna karýþýyor
kalbimin diri kelimeleri.

her zaman ki gibi
kolay deðil biliyorum
bir kalbi akýtabilmek gözlere
çizebilmek görünmeyeni
zor biliyorum kavramak
bir annenin sancýyorken memeleri
ýþýyabilmek geceleri


gün vuruyor badanalý duvarlara
girmedik karanlýk oda býrakmadý kalbimde,
kumrularýn yüreðinde yankýlanan güneþ...
sen! beni aþka çaðýran ölüm
pervaneler mi biçti kirpiklerini?
çok deðiþmiþsin görünmeyeli


beni tanýrsýn biraz...
bir rahmin suyunda durulandým kaç gece
ilk tebessümlere mühürledim gözlerimi
ve nicedir bir çocuk basýyorum yarama
ayýk kelimelerle kuruyorum sözlerimi


beni acýyla kývranan bedenlerde arama.
hayretler içindeyim sular içinde
ellerimde kir tutmuyor artýk
kar beyazý çarþaflarým
kanýyorum uykulara
sen ey! beni aþka çaðýran ölüm
beni acýyla kývranan bedenlerde arama
saatlerim ayarlý, geceyle gündüz ayrý
ne dolu ne boþ bardaklarým
hüznüm yarým sevincim yarým.