Bahar vaktiydi, herþey katýlýktan sýkýlmýþ yavaþ yavaþ yumuþuyordu. Kuþlar bir durduðu dalda durmuyor,
aksine aðaçlara olan sadakatlerini yitirmiþ gibi uçuþuyorlardý. Gökyüzü bulutluydu, ancak karanlýk olmayan, kendi maviliði içinde pamuk gibi hissettiði bulutlarý seçmiþti. Çocuklarýn uçurduðu uçurtmalar bulutlarý gýdýklýyor, o pamuk gibi bulutlar ise aldýrmadan kendisini izleyenlere, þekilden þekile girerek herkesi eðlendirerek hayalgücünün sýnýrsýzlýðýný zorlatýyorlardý.
Aþýklar aþklarýnýn maðarasýna sýðýnýrken yalnýzlar umutlarýyla böyle bir bahar vakti yaþamaktaydýlar. Ýster hayali olsun ister kaybedilmiþ olana olsun, hep özlem yakýyordu benliklerinin her köþesini, özlediklerini daha çok özleyerek. Kaybedilenin kaybedilmiþ olmasý mýydý deðerli kýlan özlemlerini? Yoksa özlenenle yaþanmýþlýklar mý deðerliydi?
Bahar vaktiydi, sevenler ele ele yürürlerdi cesurca, sevgilerini korkunun gölgesi kaplayamazdý, korku olan yerde sona ererdi sevgi krallýðý.
Sevenler ve sevilenler bahar vaktiydi, ilk birbirlerini sevdiklerinde, sevdiklerine sarýldýklarýnda da özledi sevenler sevdiklerini, gelecekteki özlemlerinin yerine,
Bahar vakti kuþlarda katýldý bu gökkuþaðýna, bulutlar da, gökyüzü de en az diðerleri kadar, papatyalarýn boyverdiði bir bahar vaktiydi, aþkýn doðum günü, bir bahar vakti sadece bir bahar vakti.
Anasayfa
