Ýki bira alayým diye dýþarý çýkmaya karar verdim. Aslýnda, hemen yanýmda süpermarket var. Biliyorum daha pahalý, biliyorum daha uzak ama keþfettiðim bir iki Tekel bayii var… Hem doktorun önerdiði gibi bana yürüyüþ oluyor hem de oradaki çocuklarla da selamýmýz sabahýmýz oluyor. Bugün de öyle yapmaya karar verdim. En uzaktakine Cem Tekel’e gideyim dedim. Beyefendi ve güler yüzlü bir delikanlýdýr sahibi… Adý da Cem… Sever, sayar, ‘’abi valla sana maþallah’’ der, arada bana jest de yapar kerata.

Ceketimi giydim, þapkamý, atkýmý ve maskemi de takýp koyuldum yola… Cem Tekel’e doðru giderken hep mutsuz yüzler gördüðümü fark ettim. Yüzler, ne kadar maskeyle kapalý da olsa; gözler, bakýþlar, yürüyüþ biçimi, poþetteki 1 kilo soðan her þeyi ifade ediyordu. Yoksuldu insanlar. Yoksullaþmýþlardý. Yürüdükçe daha çarpýk manzaralar gözüme çarpýyordu.

Yolda ve caddede bir kalabalýk, bir koþuþturmaca var. Doðruya doðru. Eskiden bu kadar büyük binalar, daha temiz yollar ve rengarenk afiþler yoktu. Ýnsanlar alýþmýþ tabi ama her yerde aþýrý bir þekilde reklam afiþleri var. Özellikle internetten yayýn yapan bir kanal firma var. Hep onun reklamlarý. Bu reklamlarda kadýnlar süslü püslü ve hep gülüyor. Erkekler ise sakallý, kaslý ve karizmatik.

Ben önümdeki kadýnlara bakýyorum bitkin, býkmýþ ve yorgun… Erkekler ise gergin, sinirli, asabi… Hepsi sanki canlý bir bomba. Kimseye tahammülleri yok. Bir iki delikanlýdan gözlerimi bile kaçýrmak durumunda kaldým. Biraz daha baksam laf atmalarý kaçýnýlmazdý.

Neyse ki Cem Tekel’e geldim. Cem oðlumla biraz konuþup ne olmuþ bu insanlara böyle diye dertleþtikten sonra kaptým siyah poþeti, baþladým geri dönmeye… Eve dönerken de sanki büyük bir suç iþlemiþim gibi, sanki insanlarýn gelecekleriyle ben oynamýþým gibi, sanki benim yüzümden bu durumdalarmýþ gibi ters ters bakýþlara maruz kaldým. Alýþýðým… Ýnsanlarý deðiþtiremiyorsun. Ne ben deðiþtim, ne de onlar… Canlarý sað olsun.

Eve gelmeye yakýn genç bir kýzcaðýz, elinde bebeði ile para dilendi. Verdim üç beþ kuruþ. Hemen yanýmdaki genç ‘’amcacým senden benden zengin bunlar’’ diye laf atarak yürümesine devam etti. Para ile imanýn kimde olduðu bilinmez derler. Doðru! Fakat kýzcaðýz o kadar zayýf, o kadar üþümüþ ki üç kuruþ için bu kadar rol yapmasýna deðmez diye düþündüm. Kýzcaðýza helal edip, eve doðru devam ettim.

Bir iki dakika sonra da eve geldim. Üstümü çýkardým, buzluða biralarý koydum ama dayanamadan ilkini açtým, her zamanki gibi halkýn kanalýna da bir bakayým dedim. Benim dediklerimi söylüyordu ana muhalefet partisindeki genel baþkan. O yanlýþtý, bu yanlýþtý… Fakat eee? Nasýl çözebilirdin? Nasýl oylarý kendine çevirebilirdin? Nasýl iktidar olabilirdin? Onlarla alakalý bir þey yoktu. Yanlýþlar vardý o da karþýsýndaydý. Bu da bir ilerleme sanýrým diye düþündüm.

Þimdi fark ettim. 28 Ocak bugün… Eþimi kaybediþimin 6. Yýlý olmuþ. Gençken bana göre realist ona göre dik kafalýydým. Zamanýnda kendisiyle de direniþte tanýþmýþ, sonrasýnda da evlenmiþtik. Zaman geçince o toplumdan ziyade ailemize yöneldi, ben ise hala aktif olarak direnmelere devam ettim. Daha sonra boþ here hapis yatýnca ve arkamda hiçbir dostum da olmayýnca eþimin de ricasýyla her þeyi býraktým.

O zamandan bu zamana bakýyorum da… Her þey de beni býrakmýþ. Þimdi bana ne huzur veren bir kadýn, ne de çaðdaþ ve demokratik olabileceðine inandýðým bir toplumum var. Sadece yaþlýlýðým, biram ve televizyonum kalmýþ…