Acý düþüyor yine her bir katreme. Bulutlardan tarifsiz bir hüzün sýzýyor gizlice. Sussam da kalp hükmediyor yine. Bakýyorum o boþ, çýðlýk çýðlýða sokaklara, ne bir ses var ne de sesimi duyan sonbaharýn ortasýnda.

Akýl mantýða sýðmýyor, mantýk kalbin kabýnda durmuyor. Zaman akýp gidiyor. Aklýmý baþýma ne vakit getiririm bilmiyorum .Sus diyorum gönlüm yarýnlara inanarak sus, býrak cana kastettiðin yeter, halin itten beter diyorum. Bekliyorum. Son güz yapraðý da dökülene kadar bekleyeceðim biliyorum. Yavaþ yavaþ ayak seslerini duyuyorum. Belki de adým adým sona yaklaþýyorum. Öyle bir hava ki katrandan kara, zifiri bulutlar sarmýþ dört bir yaný , ne görebiliyorum ne de çýkabiliyorum yolu.

Ýnsanlar gülüyor, mutlu görünüyorlar ama görünüyorlar belki de... Yani içlerini gizlemek istiyorlar serde. Sonsuzluk nerede diye düþünüyorum. Ya da sonsuz olan bir þey var mý? Bize sonsuzluðu düþündüren ne? Kafam yine sorularla dolu ve yanýtlarýný bulmak mesafeli ... Zor dönemeçli yollar, herkesin yolu baþka, çýkýþlar bir bulmacanýn ortasýnda saklanmýþ. Kör bir kuyu, ilerde zincirlerden bir gece, yanmakta olan bir aðaç körebe oynamakta gizlice...

Yoksaydýðým tüm hayat, yollarý bambaþka, tepeden týrnaða dar sokaklardan geçen bir saat, yolculuk nereye, nerde durmalýyým ey hayat... SESLENÝÞÝM BOÞA BELKÝ DE YORMA KENDÝNÝ DÝYORUM SUS GÖNÜL SUS DA GÖZLERÝNLE ANLAT...