Yarasalar uçuþuyor þehrin her bir tarafýna, gecenin lacivert karanlýðýnda.

Özlediðim serinlik, bulutlarýn yumuþaklýðýnda gizli.

Ýnsanlarýn susmayan aðýzlarý yoruyor bu insaný,

Ýnsan gibi insanlýðýndan býkmýþ kambur sýrtlý ruhlarý.

“Ýntihar düþ çizgisi” diye baðýrtýyor yüksek camlý binalar, yorgun adamlarý.

Yorgun kadýnlar ise, gün doðumunda bambaþka koyunlarda,

Benliðini çalmýþ adamlarýn yollarýný gözlüyor.

Ezandan korkan çocuklar, öðle sýcaðýndaki parklarý özlüyor.

Tüm bu aklý baþýnda olan canlýlarýn iç yarasý gökyüzü,

Kýskanýyorlar aynaya baktýklarýnda o kadar aydýnlýk olmayan yüzü.

Bir avuç içi kadar karmaþýk,

Bir poþet kadar saydam, içi boþ hayatlarý atamýyorlar bir kenara,

Oyamýyorlar, tanrý gibi boþ bakan bir gözü…