Bir umuttur elbette sevildiðini bilerek tebessüm edebilmek hayata. Ne acýlarý yaþar yürek bildiðimiz. Ne huzurlarý ne hüzünlerden koparýp getirir aþkla bütünleþtiðimiz. Ben aþk’ý kendi bilirim. Ne anlaþýlýr yaný vardýr yamalý ceplerde tükenen hayal dolu þiirlerde. Ne acýmasýzca terkedilen kelimelerde boynu bükük bir yalnýzlýðýn belirsiz bir silüeti.
Hayata verecek çok þey yoktur onda.Hayattan anlaþýlacak çok az þey bulunduðunda.

Herþey bir kenara yýðýldý artýk. Sonbahar’ý kucaklayan bir yaðmur dinletisinde düþlerimi týrnaklýyor bu ayrýlýk. Þehir suskun. Ve dýþýnda ýþýklarýný yollara çizen bir ressam gibi tüketiyor bendeki beni bu yalnýzlýk. Aðlýyorum desem inanma. Parçalanýyorum kendime,hiç olmazsa sen kendini aþk bildiðin sonsuzluða böyle kolay kaptýrma.

Beni ikna eden bir sevdayý aldým kollarýma. Kendi fotoðraflarýmda kendimedir aþk’a ait her saçmalýk. Bir mevsimi kovulduðu zamana baðýþlýyor gözlerindeki aydýnlýk. Geceyi o hiç anlayamadýðým sessizliði arþivliyorum töresine kurban edilen bir sevdanýn dindirilemeyen geçiþlerinde. Bütün bunlarý benmi yapýyorum, aynasýnda kendini tanýmayan her suskun yüreðin yalnýz kendine aldanýþýnda. Bütün bunlarý benmi yaþýyorum gökyüzümü paylaþtýðým bir sevdalýnýn uykularýnda.
Ýnanmak için kendim olduðunu bilmem gerek diyorum. Böyle býrakýyorum yüreðimdeki aþký sana, güneþteki yüzünü asla saklamayan denizlerinin tenimi ýsýran dokunuþlarýnda.

Ayný santim hesabýna maðdur kalan her kaldýrýmýn günden güne eridiði bir estetikten alýyor kült yanlarýmý bu hayat. Aþk varsa bende, yüreðimle sendeyim diye tekrarlýyor sabahlarým sensizliði. Sensizliði anlamak, hele hele anlatmak bu kadar kolay mý sanýyorsun sen sevdiðim. Seni göremeden paylaþmak diðer gölgelerle. Diðer gölgelerle güneþ’e vuran yüzünü aramak ayrý iki þehrin kendine aþina kalan görünüþleriyle. Bu kadar yürekten anlaþýlýr mý aþk bir yürekte diðerleriyle.

Sonuçta büyük bir suskunlukla býçaklýyor beni bu alýþkanlýk. Sýfýra sýfýr elde var kýskançlýk.
Öyle ya,ne bilmek gelir içimden olan biteni, ne duymak.Kelimelerin büyüsünde týkanýr yutkunamadýðým en büyük tutarsýzlýk. Yüreðimi bin parçaya ayýrýyor þimdinin içime vuran sancýsý. Sandallarýn kumsaldaki izinde ölçekleniyor sabahlarým. Limanlar ýssýzlýðý çoktan terkediyor belki de. Belki de habersizce ölüyor miadý dolan beraberlikler. Hayat böyleymiþ,kimin umrunda.

Sevda dediðin yürekten olmalý.Yürek varsa sevdada,aþk yaþanmalý. Böyle baþlamadý mý hayat böyle tükenip gitmedi mi. Böyle kolaydýr sanýlýp,böyle unutulmadý mý zamanla. Her þey baþladýðý gibi gün gelip te bitmedi mi.

Kolayýn en zor kýsmýnda nefes alýp vermek gibidir sebepsiz çýðlýklarý içime çekmek. Yýkýlýp kalmak,yakýlýp küllerin renginde çok uzaklara savrulmak gibidir zor olanýn en kolayýnda alevlerin ortasýnda býrakýlmak. Anlaþýlmak bir o kadar zor, tanýnmamak bir o kadar kolaydýr aslýnda. Her þey bir güne sýðmaz yaþanýlan sevdalarda.

Ve bir hayal deðil,
Huzuru kaçýran bir aþk gibiyim þimdi yollarda.
Yüreðim elinde,
Gözlerim hep ayný uzaklarda......