Üstüme çöküyorlar dostum , kirli elleriyle.Yüzlerini bile görmediğim adamlarca hırpalanıyor ömrüm...
Direnmekteyim...
Yazdıklarımla hüküm giydiriyorlar bazen ve bazen söylediklerim infazıma ferman...
Karanlığın orta yerinde bağdaş kurmuşum...
Sen ise susmaktasın , bakışlarını sarmışsın ömrüme / seyre dalmışsın...
Gözlerinin âmâ olmuş yanlarını çek gözlerimden...
Bir hoyrat zaman kuşatmasındayım , bir yerlerdeyim ama nerde ? Kurgulanmış bütün cümleler kırılmakta artık... Ellerim ayaza kesmiş / titremekte....
Ve koşmaktayım ve ciğerlerimi patlatırcasını solumaktayım geceyi...
Omuz vermekten ırak omuzların , el vermekten ziyade el çekmektesin.Bir köşe başındasın , benim uğramadığım , izlemektesin...
Öyle oturduğun yerden birşeyi yorumlamak ,sorgulamak , yargılamak ne kadar kolay değil mi ? Kendi yörüngende bir pencere oluşturup , tek taralı bakınmalar ile ’ işte bak bu böyle ’ demek.Çok maske gördüm bu yaşıma kadar ve çok yüz ile tanış oldum.
Bundandır ki ’ maskeler sırıtkan / yüzler mağdur ’ diye bağırışım...
"Dara düştüm sanmayın , çarmıhı da bilirim / hele dönsün bu devran , belki yine gelirim..."
İmdat Özcan
11.03.2010
