Üstüme çöküyorlar dostum , kirli elleriyle.Yüzlerini bile görmediðim adamlarca hýrpalanýyor ömrüm...

Direnmekteyim...

Yazdýklarýmla hüküm giydiriyorlar bazen ve bazen söylediklerim infazýma ferman...

Karanlýðýn orta yerinde baðdaþ kurmuþum...

Sen ise susmaktasýn , bakýþlarýný sarmýþsýn ömrüme / seyre dalmýþsýn...
Gözlerinin âmâ olmuþ yanlarýný çek gözlerimden...

Bir hoyrat zaman kuþatmasýndayým , bir yerlerdeyim ama nerde ? Kurgulanmýþ bütün cümleler kýrýlmakta artýk... Ellerim ayaza kesmiþ / titremekte....

Ve koþmaktayým ve ciðerlerimi patlatýrcasýný solumaktayým geceyi...

Omuz vermekten ýrak omuzlarýn , el vermekten ziyade el çekmektesin.Bir köþe baþýndasýn , benim uðramadýðým , izlemektesin...

Öyle oturduðun yerden birþeyi yorumlamak ,sorgulamak , yargýlamak ne kadar kolay deðil mi ? Kendi yörüngende bir pencere oluþturup , tek taralý bakýnmalar ile ’ iþte bak bu böyle ’ demek.Çok maske gördüm bu yaþýma kadar ve çok yüz ile tanýþ oldum.

Bundandýr ki ’ maskeler sýrýtkan / yüzler maðdur ’ diye baðýrýþým...


"Dara düþtüm sanmayýn , çarmýhý da bilirim / hele dönsün bu devran , belki yine gelirim..."


Ýmdat Özcan
11.03.2010