Öylesine bir gündü. Öylesine yürüdüm sokaklarda. Gülen yüzler de gördüm, caný sýkýlanlar da. Yaþamýn aðýr yükü altýnda eðilmiþ olanlarý da, lüks aracýnda caka satanlarý da.

Bir bebek aðlýyordu beyaz camda, akþam haberlerinde. Duygu koymuþlardý adýný onu bulanlar, duygusuzlara, vicdansýzlara inat. Yaþamý kucaklýyordu o yumuk elleriyle ve incecik kollarýyla. Büyüyecekti. Ama, bir yuva sýcaklýðýný tatmadan. Bir anne sýcaklýðýný yaþamadan, koklayamadan. Koþup oynayacak, gülecekti belki ama hep bir þeyler eksik kalacaktý.

Güzel bir kýz olacaktý belki, sevip sevilecekti.Kendisi de bir anne olacaktý günün birinde. Yavrusunu baðrýna bastýðýnda içi yanacaktý belki. Kimse beni böyle sarmadý ki, gözümde yaþ olsa, benimle aðlayan, hastalýðýmda baþýmý bekleyen olmadý ki…... Geceleri üstümü örten, þefkatli elleriyle saçlarýmý okþayan, sýcak dudaklarýyla alnýmdan öpen olmadý ki… diyecekti belki.

Baþka bir yerde, süslü bir bebek arabasýnda uyuyup kalmýþtý bakýmlý bir kýz çocuðu. Sevgi dolu kucaklarda, þýmararak büyüyen. Teyzeler, amcalar, dedeler, büyükanneler arasýnda büyüyen. Ve bir diðerinin de artýk yeni yuvasý kendisi gibi terk edilmiþleri barýndýran bir kurumdu. Bakýcý anneler ve çocuk viyaklamalarý arasýnda büyüyecekti. Bir yudum sevgiye hasret, ana kokusuna hasret. Öylesine bir gün olsa da benim için, kadersiz bir kýz evladýnýn kaderinin belirlendiði bir gün olmuþtu bugün. Gözünde hep bir hüzün olacaktý. Kimsesizliðin ve terk edilmiþliðin o tarifsiz kokusu sinecekti üstüne. Öylesine bir gündü iþte.