Sabaha karşı yazmaya alışmışım, ilk kez bu akşam erken dökülüyor satırlar…
Gökyüzünde yıldızlar vardı; hepsi aynı anda savruldu!
Derdinin adını koymakta zorlanan kadınlar…
‘Mutsuz görünüyorsun; neler oluyor?’ sorusunu cevaplamak ne kadar zor!
Yıldızlarımız bu aralar savruk, desek anlarlar mı acaba?
Yine keman sesi, yine Farid Farjad…
Ayrılıklar şerefli olmalı dersin ya hep, diyor dostum. Keşke tam tersi olsa! Unutmak çok kolay olurdu!
‘Geçecek, unutacaksın,’ sözüne muadil başka bir söz bulamamanın verdiği tutuklukla sessizce sadece bakıyorum.
GEÇECEK, UNUTACAKSIN. Ne kadar savruk bir söz! Tıpkı yağmurdan kaçarak savrulan yıldızlar gibi savruk!
Unutmak?
Hani, giderken anıları ve onlarla yaşanan tüm anları da alıp gitmeyi başarabilseler belki daha kolay olur unutmak. Ya da ne bileyim acı mı çekiyoruz, acıyı mı çekiyoruz anlamadım. Sonlar hep aynı!
Sarı saçlarını savurarak yatağa uzanıyor. Artık beni sevmiyor, inanabiliyor musun? diye soruyor dolu dolu gözleriyle.
ARTIK BENİ SEVMİYOR!
Seviyordur, öyle deme, diyorum. SEVİYORDUR!
Sebepsiz ayrılık… Birbirini severken ayrılmak… Hipnoz anında birden uyandırılmak gibi! Ateşin ortasında yanan kalbine dokunamamak gibi…
İyi bilirim; yüreğim tutuşurken elim yanacak diye korkup kaçmıştım! Korkmuştum. Geriye dönüp bakamayacak kadar korkaktım işte!
Yıldızlar savruldu!
Belki bizler de savrulduk?
Gökyüzüne baktım az evvel…
Gökyüzü simsiyahtı!
BİNNUR EDİSAN
