Asfaltýn kenarýnda kendi kendine biten bir günebakanda aklým
Biraz ötesinde bir tarla dolusu benzeri, kendi gibi olan varken
O asfaltýn kenarýnda dikiliyor ince boynuyla, bir baþýna
Sessiz, hýþýrdayacak yapraðý bile kalmamýþ üstünde rüzgardan

Tarladan geliyor birbirine dokunan diðerlerinin hýþýrtýsý kulaðýna
Eðiyor boynunu yere, bakýyor gövdesini olduðu yere çivileyen köklerine
“Söksem” diyor “kendimi þu yalnýzlýktan, köklerimi koparsam atsam çok uzaða”
“Ama nasýl beslenirim ve dikilirim ki ben bir daha ?
Yok olmadan kopmak mümkün mü topraðýmdan acaba ?”

Deðil küçüðüm, deðil ne yazýk ki…
Ya olduðun yerde kalacaksýn, tek baþýna bile olsan kökünle doyacaksýn
Veya köklerini koparýp rüzgarla savrulacaksýn,
Fakat bil ki o tarlaya konsan bile ayakta kalamayacaksýn

En iyisi sen gel beni dinle, dik dur ve asla üzülme
Kaldýr baþýný güne, bak sana yönelen ýþýða ve sýcaða
Bak ki renk gelsin yüzüne, güç gelsin gövdene.
Kalabalýðýn içinde olmak meziyet mi sanýrsýn?
Esas mesele senin gibi tek ve dik olup, her þeye raðmen hayata direnmekte.