Bizim torun hastalandý geçenlerde. Üstelik Mudurnu dýþýndayýz. Güya dost ziyaretine gittik, hastenede gün geçirdik. Çocuðun ateþi yaklaþtý kýrk'a. Yemek yemiyor, rengi mum gibi oldu. Zayýfladý iki günde, kuþ kadar kaldý. Zaten caný ceresi yok. " Þiþman incelinceye kadar zayýf koparmýþ." hesabý, çocuk kürdana döndü iki günde. Gözler, sanki kan çanaðý. Yavrucak titriyor zangýr zangýr, öksürük de çabasý. Bizi aldý bir telâþ. Rahatsýzlýðýnýn ikinci gününde götürdük hastaneye. Üstelik, günlerden pazar. Nöbetçi doktoru arar buluruz artýk kibrit kutusu kadar hastanede. Adý hastane ama bakmayýn adýnýn “ hastane” olduðuna.

Nöbetçi doktor muayene etti, reçeteye birþeyler çiziktirdi. Baþýný hiç yerden kaldýrmadýðý için, yüzünü hatýrlamýyorum. Sokakta görsem, tanýmam. Hiç gözgöze gelemedik, iki lâf etmedik kendisiyle.

Nesi var bu çocuðun diye sormadý, biz de o sormadan söyleyemedik. Ben zaten çok korkarým – genelde- doktorlardan. Özel gidince korkmam da, nedense hastanede ödüm patlar onlardan. Muayene bitti. Baþka hasta görünmüyor ortalýkta. Pazar günü hasta mý olunur ? Ya da hastaneye mi gelinir ? Ama biz geldik. Ne garip bir durum.

Biz çocuðu giydirmeye çalýþýrken, baktýk nöbetçi doktor kaybolmuþ. Allahallah ! Nereye gitti sevgili doktorumuz ? Hasta yakýný olarak bize söyleyeceði hiçbir þey yok demek ki. Ya da nedir çocuðumuzun derdi, bilmemiz gerekmiyor anlaþýlan.

Ateþi kaç derece acaba ? ( Bizi niye ilgilendiriyorsa. )
Ciðerlerini dinledi uzun uzun, bronþit olmasýn ! ( Olur olur, bronþit olanlarýn caný yok mu? )
Þehir suyu saðlýksýz diyorlar orda burda, sudan mikrop kapmýþ olmasýn ? ( Doktor ne yapsýn sular saðlýksýzsa ? Su þebekesinden doktor mu sorumlu ? Ben de saçmalýyorum iþte.)

Derken, hemþire haným reçeteyi elimize tutuþturdu yüzümüze bakmadan. Ýki ilâç yazmýþ doktor. Ýnþallah antibiyotik deðildir diye düþünüyoruz . Çünkü, daha çok yakýnda kullanmýþtýk. Tekrar tekrar kullanmanýn zararlý olduðunu, bir baþka doktorun bilgilendirmesinden dolayý biliyoruz. Leblebi deðil ki bu, ilâç. Tarhana çorbasý gibi zýrt- pýrt içilemez ki. O nedenle mutlaka öðrenmemiz gerekiyor, reçetedeki ilâç antibiotik mi, deðil mi ?

Baktýk reçeteye, okuyamadýk ilâçlarýn adlarýný. Malum, doktor yazýsý. Antibiyotik mi verdi, ateþ dürücü þurup mu verdi ; öðrenmek istiyoruz. ( Oysa ki böyle bir hakkýmýz yok .) Sorduk hemþire hanýma, parmaðýmýzý reçetedeki ilâcýn üzerine bastýrarak:
- Ne bu ?
Diþlerinin arasýndan yanýtladý:
- Ýlâaaaç. ( Hani biz, acaba karpuz falan mý demiþtik.)

Usulca konuþtum:
- Ne bu ?
Kýzar gibi:
- Þurup þurup. ( Hoþaf olmayacaðýný biliyoruz zaten.)

Korkarak sorduk:
- Ne için bu ?
Kýzar gibi konuþtu ve torunu gösterdi:
- Çocuk için. ( Muayene olan ben olmadýðýma göre, elbette çocuk için.)

Kös kös çýktýk hastaneden. Bir pazar günü hastane görevlilerini rahatsýz ettiðimiz için çok utandýk.

Biraz büyüsün, öðreteceðim torunuma:
“ Bak oðlum. Sen sen ol, hafta sonu bir daha hasta olma. Haftanýn diðer günleri çuvala mý girdi ! “

Sevgili okurlar, size de bir diyeceðim var:
Gülmesini bilmiyorsanýz, dükkân açmayacaksýnýz.
Ya da:
Nefesinize güvenmiyorsanýz borazancýbaþý olmayacaksýnýz.
O kadar !


Kâmuran ESEN