sanki seni tanýyorum. ayný sokaktan geçmiþ gibiyiz. bir sinema salonunda karþýlaþmýþ gibi, göz göze gelmiþ gibi, kýzarýp kýzarmadýðýmýzý anlayacak kadar bakmamýþ gibi… sanki seni tanýyorum. bir baþka dünyada yaþayýp, bilmediðimiz olaylar sonucu birbirimizi yitirmiþiz. ya sen... sen hiç bir þey anýmsýyorsun, deðil mi? sen siyah-beyaz fotoðraf, ben henüz kameraya konmuþ, ama çekim yapýlmamýþ film. ben de siyah-beyazým aslýnda. þu renkli dünyada kendine renk edinemeyen türden.

çok yalnýzým sevgili dostum. çok yalnýz… robenson cruseden yalnýz. o yalnýzlýðý yazgý sonucu benimsemek kýyýnýndaydý; oysa ben, topluma kendimi dýþlatarak kalabalýkta yalnýzlýk seçkisi yapan ben, yazgýmý kendim yarattým seni tanýmadan önce, bir tanrý vardý durmadan konuþtuðum. iyi bir dinleyici olan tanrý… o tanrý … konuþmasýný tamamlamýþtý sorularým yanýtsýz, konuþmalarýmýz bir gizdi aramýzda. sonra sen, sen çýktýn karþýma. karþým imgelemimi çizdi boydan boya. sana kýzdýkça tanrýya yakarýyorum. tanrýya kýzdýkça þiire. kuþkusuz seninle de aramýzda bir yakýnlýðýmýz oldu. hatta yakýnlýktan da öte… seni önce bayram namazý gibi düþündüm, sonra cuma namazý… baktým ki sen beþ vakit denetliyorsun beni. utandým, kýzardým; vaz geçtim alýþkýn olmadýklarýmdan. sana koþmaya baþladým. gözümün alabildiði her þey sen deðildin. ama öyle olsun istiyordum. her gün sabahlamaya baþladým seni.

görüyor musun, seni anlatýrken sözcükler denetimden çýkýyor. nasýl anlatsam, kime anlatsam, niçin anlatsam... biliyorum ki, yollarýn kesiþtiði kavþaklarý bizler yapmalýyýz. araç-gereci birbirimizden bulup buluþturarak… eðer geç kalmadýksa… bir çay içimi zamana gereksinim var. ama o zaman bazen an, bazen uzun metrajlý film gibi uzayýp gidiyor sevgili bayan. sahi “Yeni Karamürsel”den mi giyiniyorsunuz? yoksa “Vakko”dan…

çizgi film kahramanlarý gibiyiz. ereklerimiz için yaklaþýyoruz, yaklaþýyoruz; fark edilecekken saklanýyoruz. sonra yeni baþtan ayný sahneler… biliyoruz, an gelip yitirebiliriz… ama ya cesaretimiz, ya aklýmýz, ya paramýz yok.”ne olacak sonumuz” diyoruz ancak… soru iþareti kullanmýyoruz. niçin mi? dilcilere sormalý, bilimsel veriler ortaya koyabilirler. aslý astarý olmasa da…

hani bir gün, bir zamaný tahlil etmiþtin. ben de sýkýþýp kalmýþtým bedenime. hiç duymadýðým konuyu dinler gibiydim. oysa sen, zamaný tahlil ederken, ben kendimi tutmaya çalýþýyordum, içimdeki depreme dayanýklýlýðýmý kanýtlamak için. çayýnýz soðudu buyurun için. pardon, affedersiniz ya da özür dilerim (býrak allahýný seversen) fantanýz ýsýndý… böyle de söylenmez deðil mi? olsun konuþuyorum iþte. size fýrsat tanýmamak için. fýrsat tanýrsam, belki bir þey söylersiniz. ya sevinçten, ya üzüntüden düþüp bayýlabilirim. sonra çaylar, yok fantalar dökülür, gününüzü berbat edebilirim. oysa yüzümün doðal rengiyle ayrýlmak istiyorum. hiç bir þeyi berbat etmeden. sadece sizi umursuyorum…

artýk sizinde söyleyeceðiniz vardýr, deðil mi? bir gün ben de sizi dinlerim. intiharý annesine soran çocuk merakýyla. hoþça kal sevgili dostum. gelmeyecek otobüsümü kaçýrabilirim.

10 Mayýs 94
Ankara