Nietzche'den derlenmiþtir.


yalnýzým yine
yalnýz da olmak istiyorum
berrak gökyüzü ve açýk denizle
ve ikindi oldu etrafýmda yine

dostlarýmý bir ikindi vaktinde bulmuþtum ilk kez
bütün ýþýklarýn daha sessizleþtiði saatte
zira gökle yer arasýnda yol alan her mutluluk
sýðýnacak ýþýklý bir ruh arar

ey ömrümün ikindisi!
bir zamanlar benim de mutluluðum
vadiye inmiþti,sýðýnmak için
o zaman bulmuþtu o açýk,konuksever ruhlarý.

ey ömrümün ikindisi!
nelerden geçmedim ben; bir tek þeyim olsun diye
bu canlý fidanlýðý düþüncelerimin,
bu tan aðartýsý en yüksek umudumun...

sevgimin güneþi kuluçkaya yatmýþtý üstümde
kendi özsuyunda kaynayýp piþiyordu
gölgelerle kuþkular,iþte o zaman uçup gittiler
üzerimden...

derken ,buzlu sisler yükseldi benden
geçmiþin mezarlarý parçalandý,
diri, diri gömülmüþ nice ýzdýraplar uyandý
kefenlere bürünmüþ uyuyorlardý sadece.

son savaþýmýn saati çalmadý daha
tam þimdi mi çalýyor yoksa?
gerçek; sinsi bir güzellikle bakýyor bana
denizle, hayat...

ey ömrümün ikindisi!
ey akþam öncesi mutluluk!
ey açýk denizlerdeki liman!
ey güvensizlikteki huzur!

nasýl kuþkuluyum hepinizden...
güvensizliðim sizin sinsi güzelliðinizden
pek tatlý gülümseyiþlerden
kuþkulanan aþýk gibiyim ben

çekil git, ey mutlu saat!
seninle istenmeyen bir mutluluk geldi bana.
en derin ýzdýrabýma hazýr duruyorum burada ben

iþte yaklaþýyor yine akþam,
güneþ yine batýyor
çekil,mutluluðum benim!