Hayatýn anlamýný arýyorum.Ve gece içinde yaðmur olmasa,hani þöyle rüzgar odalarýmýn perdelerini havalandýrmasa ve karanlýk bir hayalet gibi ortalýkta zamana karþý aðlamasa anlayacaðým. Ayrýlýk birbaþýna
yalnýzlýðý anlatýyor bana. Dinliyorum. Hani bir nokta bulur insan dalýp gittiði yerde. O nokta ona konuþuyormuþ gibi gelir. O anlatýr sen hep ona bakarsýn. Aklýna takýlmayan jenerik yoktur.

Bir ucu yanýk teknoloji mektuplarýnýn son duraðýdýr ayrýlýk. Düþünürümde hep ayný yerde durur. Biten her cümlenin en sonunda. Biri baþlar biri biter.
Ýçimden ne kuþlar göçer oysa. Mevsimi darmadaðýn eden yaz gecelerinin terasta oturduðum ve yýldýzlarýna karýþtýðým cümleleridir ayrýlýk bana.
Hüzün anlamsýzdýr oysa ki. Hep beklersin hayatýnda birþeyleri. Sanki o çok uzaklardan yollarý katlayýp sana gelecekmiþ gibi tatlý bir tebessümle imzalar gözlerini.
Her gece ayný yerde oturup seyrederim gecenin ýþýklarýný. Ayrýlmak bitip gitmekmidir acaba. Yitip yokolmak mý. Her gece perdelerimi uçuran rüzgar
yoktur oysa. Oysa sabah yine ayný sabah,akþam yine ayný akþam.

Kaldýrýmlarda kilometre taþýna vurulan bedenimin katettiði yolculuklara alýþmasý gibi birþey bu. Alýþmak en zorudur düþündüðüm. Alýþýrsýn,kaptýrýr gidersin kendini yelkenlerine martýlar konan teknelerin hýzýnda hayata.

Dalgalarý aþýp sýðýnacak bir liman bulduysan sana umut vardýr. Ayrýlýðý unutmaktan yana. Zaman ister bu. Sadece yaþabileceðine emin olmak istediðin masum bir zaman. Ýlerisini hayal etmek istediðin ve paylaþýlmak kavramýna kendini adapte edebildiðin bir zaman.

Psiko dengelerin alt alta,üst üste sýralanýp her yüzün kendisine ait olan odalarýnda uykusuzluktur ayrýlýk. Bana öyle gelir ve dengelerin yarýþý baþlar, ne gece ne sabah dinlemeden. Yüreðim acýya çoktan alýþmýþtýr oysa.

Alýþkanlýk zor dedirten ayrýlýðýn son noktasýndadýr. Bakar durur gözlerinin içine ama sen anlayamazsýn.
Kimse anlamak zorunda deðil beni diye düþünürüm bende çoðu zaman. Hem anlasa ne olur,anlamasa ne olur. Okusada okumasada unutulur gider insanýn
içinde o kendisini kabul ettirmek isteyen zamanýn kabul edilemez dürtüsü.

Baðýrýrsýn ya belki duyan olur. Duysa ne olur onuda bana söyle. Kaç karýþ büyürsün bu hayata.Kaç karýþ mezarýn olur.

Herþey gözlerimin önünde iþte. Duvarlarýn yalnýzlýðý, ýþýklarýn anlamsýzlýðý, karamsarlýðýn yüreðine saplanan bir býçak gibi yalpalayýp duruyorum kendi
cümlelerimin içinde. Bu kadar karamsar olma demek,hayat devam ediyor diyebilmek yarýna sende kimsin demekten baþka birþey deðildir oysa.

Anlayan varsa cümlelerin baþýna geçsin.
Ayrýldým demek zor,ve bir o kadar ayrýlýyorum, bitiriyorum demek.Bunu baþlarken düþünmek yada düþünememek daha zor aslýnda.

Bakýyorumda nelerle uðraþýyorum ben.Dünya almýþ baþýný gitmiþ,yer yerinden oynuyor bense hala aþkýn aðlarýna takýlmýþ bir sevda kuþunu oynuyorum.
Yaþamak nedir hadi anlatýn kendinize. Cümlelerin ardýna sýðýnarak aðlayýn hayata.

Seviyorum deyin,yarýn nefret edin.Bugün yaþýyorum deyin,yarýn yaþaþamaktan býktým deyin. Ne derseniz deyin bende anlarým sizi.
Kendimi anlamadýðým kadar.

Þiirlerde yazýlarda kuralsýzlýðý yükleyin sýrtýnýza çýkýn yollara bakalým. Hep ayrý bir yüzde ayýþýðý,hep ayný yüzde ayrýlýðý tadacaksýnýz. Yaþadýkça bu korkunun içine sürüklenip acýyý ellerinden tutacaksýnýz.
Mutlaka vardýr bir yerlerde,herhangi bir cümle arkasýnda,alalade bir kelimenin kimsenin farkýna bile varamadýðý baþlangýcýnda.

Hayatýn anlamýný bulamýyorum.
Ayrýlýk içinizde en çok beni vuruyor.
Ben ayrýlýk oluyorum.
Ancak hafifliyorum.