Kolay olacaðýný düþünmüþtüm. Düþünürsün, söylersin, yazarsýn ve her þey yolunda gider. Hiç de öyle deðilmiþ. Ne kadar konuþursan konuþ, her þey anlamakla alakalý. Nasýl anlaþýlýrsan tepkiler de buna göre. Sonra tekrar ve tekrar anlatmaya baþlarsýn, böylece süregider, sonu gelmez.
Ýçimde bir öðretmen varmýþ gibi bildiðim, öðrendiðim, deneyimlediðim ne varsa vermek istedim. Onu ne susturabildim, ne de emekli ettim. Bazen susmalýyým diye kendi kendi kendime telkin etsem de her defasýnda tam tersini yaptým.
Yok, þikayet etmiyorum, çokça býkkýnlýk var. Deli misin diye takýlýyorum kendime, umursamazlýk varken bu çaba niye? Olmuyor ama, yapamýyorum, içimdekini bir türlü susturamýyorum.
Hayat kirli. Vicdanlar kirlenmiþ. Ben ise lekeleri temizlemeye çalýþýyorum. Kendimce. Oysa küçücük mutluluklar var. Görmek lazým onlarý. Hýrstan uzaklaþýp dinginliðe ulaþmalý. Çok da zor deðil. Önce istemeli. Yürekten istemeli.
Ýdealist düþünce gibi görünse de, kafa yorunca baþka bir yol olmadýðý görülür, fikrimce. Çünkü insan mutsuz. Aklýný ele geçiren para hýrsý ile ne kadar oyalanýrsa oyalansýn bu yolun da bir sonu var. Mutsuzluðunu iliklerine kadar hissettiðinde bir yol ayrýmýnda bulur kendini. Kendine gelir veya tamamen kaybolur.
Mantýk. Olmazsa olmaz. Hayat asýrlar öncesi kadar kolay deðil. Asýrlar öncesi kadar zor deðil. Hayat hep farklý, zaman farkýyla farklý. Mantýk olmadan akýl yetersiz kalýr. Yaþanmýþlarýn, öðretilmiþlerin peþine düþer. Mantýk süzer, düþünür, karar verir.
Ýçimdeki öðretmenin mesaisi bitmek bilmiyor. Elimde deðil. Hiç kimseye bir þey öðretme çabam yok aslýnda, lakin öyle iþte.
Bir zaman ki, belki de her zaman olduðu kadar zor ve sarsýntýlý. Kaba tabirle ardýný kollaman þart.
Þu yazma meselesini çok düþünmeye baþladým. Acaba býraksam mý? Yoksa olduðu gibi devam mý etsem? Dediðim gibi, yazsam ne olur, konuþsam ne olur. Sonra, öðretsem, anlatsam ne olur…
Bence sorumlusu zaman. Hani eski zamanlar özlenir ya, haksýzlýk bence. Bu bir olgunlaþmamýþ aný. Zamanýn bir yerinde gönlün okþanmýþ, hoþ vakit geçirmiþ, mutluluðu hissetmiþsindir. Farkýna varmadýðýn bir çok olayýn dýþýndasýndýr. Misal çocukluk. Düþünmeden, yargýlamadan seyrettiðin bir film gibi. Zaman hayatýna yazýlmadan fikirlerin deðiþmez. Yaþanýlanlar; duygu depremlerin, yol ayrýmlarýn,
seçimlerin seni yýpratýrken ideallerin, düþüncelerin deðiþir.
Elbette herkes için geçerli deðil. Bu yüzden deðil mi ki farklý karakterlerimiz, kiþiliklerimiz. Ben ortaya söylerim, ortaya konuþurum, alkýþ ve yuhalanma kabulüm.
Çok farkýndayým, kulvar deðiþtiren bir yazý oldu. Hem de çok hýzlý kulvar deðiþtirdi. Yetiþemiyorum düþüncelere. Yoruldum belki. Onu da düþünmeyeceðim. Yeter. Bir çýkýþ yolu olmalý, lakin yok. Yüklendiðin yükü taþýmak zorundasýn. Yol bitene kadar. Haksýzlýk deðil mi?..

eylül