Baktýðýmla, gördüðüm ayný þey deðildi...
Duygularýmla, kavgam ayrý telden dile gelirdi.
Bir elimdeki hisle, diðeri ayný deðildi!
Önüm ile arkam benzemedi, benze desem de birbirine,
Aklýmý aldýlar ortalarýna, bir de isim taktýlar adýna, zaman!
Benzer mi hiç gece, gündüze?
Sað, sola,
Taþ, topraða?
Ýnsan yüzü benzer güneþe, sýrtý aya,
Öykü bu ya...
Gökyüzünü boyayalým öyküyle, gerçek gerçekliðini yitirir mi?
Kalbimi alsan eline, saðýyla solu benzemez birbirine...
Güz, kýþý,
Yaz, baharý
Güneþ, ayý çeker
Ay, güneþi çeker!
Kim, kimi,
Hangisi, hangisini çekerdi?
Avucumda duran kuru yaprak bir zamanlar,
Tepeden aþaðý bakýna, salýna, sallana gülerdi topraða,
Toprak ölüymüþ gibi!
Ölüden ses gelirdi de, topraktan ses gelmezdi..
Toprak iki þeyi iyi bilirdi: Filiz vermekti öyküsünün birincisi,
Ýkincisi ise, toprak sonu iyi bilirdi..
Yaprak taze, genç, güzel ve diriydi
Ayazý yiyeceðini düþünmedi, rüzgarý dostu bildi!
Oysa ki rüzgar, tersten de eserdi...
An geldi, rüzgar yerin altýný, üstüne getirdi,
Kim, kimi çeker bilinmez ama,
Toprak yapraðý çekerdi!