Asansördeki Kadýn, isimli mini hikayeme hoþgeldiniz.

Taþýt yolculuklarým hep maceralý olur. Bu seferki serüvenim otobüs, metro veya dolmuþta deðil bildiðiniz asansörde. Diyeceksiniz asansör bir araç ne zamandan beri taþýt sýnýfýna girdi. Bir kattan diðerine ulaþtýrmýyor mu ulaþtýrýyor iþte. Tek bir farkla þoförü, makinisti, kaptaný yok. Bana göre o da taþýt bazen insanlý bazen de yüklü.

Bugün metrodan iner inmez her zamanki gibi asansöre yöneldim malum dizlerimde problem var. Genelde bu asansörlere benim yaþ kuþaðý ve üstü en az 4 veya beþ kiþi biner, tekerli sandalyeli vatandaþlarýmýza öncelik vermek þartýyla.

Her ne hikmetse bu sabah tek baþýma bindim. Baþka kimse olmayýnca hemen çýkýþ butonuna basýp aynada kendime baktým ve saçýmý düzelttim. Bu süre zarfýnda asansörün çoktan üst kata çýkmasý, otomatik kapýnýn açýlmasý ve dýþarý çýkmam gerekiyordu. Tekrar butona bastým yok arkadaþ týk yok. Sakin ol dedim kendime. Asansörün arýzasý halinde aranacak telefon numarasýný güzelce aradým. O da ne telefon çekmiyor! Çünkü yerin altýndayým doðal olarak aradýðým yetkiliye ulaþamýyorum.

Kendimle konuþma seansýmý artýrdým.

"Az sakin ol, camlý asansördesin ve dýþarýdan görünüyorsun kabak gibi, sen de dýþarýyý görüyorsun ayna gibi.

"Hadi bakalým göster kendini Aysel".

Metrodan inenler, metroya yeni binecek olanlar sabah telaþýyla hýzlý hýzlý altyazý gibi gözlerimin önünden kayýp gidiyorlar. Kimse asansöre bakmýyor.

"Ne talihsizim, bugün hep genç kuþak dolu onlar da doðal olarak asansöre ihtiyaç duymuyor. Aksilik bavullu biri de geçmiyor".

Kendimi bir an cam bir kafesteki sirk maymunu gibi hissettim. Tek fark, onu özellikle görmeye gelip fýndýk, fýstýk atýyorlar bana bi zahmet dönüp bakan yok. Orkestra þefi gibi mi dersiniz, trafik polisi gibi mi dersiniz çeþit çeþit el kol hareketi yapýyorum, cama vuruyorum içerden ses gitmiyor ki kimse oralý deðil.

O da ne genç bir bayanla uzaktan gözgöze geldik. Gel iþareti yaptým elimle. Galiba beni deli sandý ve gelmedi. Araya baþka hareketler de ilave ettim asansör çalýþmýyor, ben kaldým içinde demek adýna. Sanýrým tiyatral yeteneðim yok ki biraz uzun bakýþtýk. Neyse adým atmaya baþladý bana doðru þükür. Dýþarýdaki düðmeye basmasýný istedim ama maalesef basmasýna raðmen açýlmadý. Yani anlayacaðýnýz içten, dýþtan kilitli haldeyim. Bayan, saða sola bakýndý. Gözleri bir görevli aradý ama aksilik kimse yok. Bayan gözden kayboldu. Caným sýkýlmaya baþladý iyice.

Hareketlere devam... Þükür bu kez bir genç delikanlý gördü beni ve geldi asansöre doðru. Cep telefonuna bir þeyler yazdý ve bana çevirdi ekraný. "Merak etmeyin. Yukarý çýkýp, haber vereceðim". Bendeki rahatlamayý size tarif edemem. Esaretten, özgürlüðe az kaldý. Iþýk göründü.

Biraz daha bekledim. Gelen, geçeni izledim komik ama yine herkes kendi telaþýnda. Neyse bir güvenlik görevlisi geldi. Sonra iki kiþi daha. Birinin elinde anahtar vardý. Üst köþeye doðru uzandý fakat anahtar kapýyý açmadý. Sigorta attý bir de. Süre uzadýkça caným daha da sýkýlmaya baþladý. Ne gýcýk bir þeymiþ asansörde hapis kalmak. Suçum günahým da yok. Ýþe geç kaldým bir yandan onu düþünüyorum.

Sonra karar aldýlar asansörün kapýsýný hep birlikte gerdirmeye çalýþtýlar. Birinci, ikinci, üçüncü hamle derken son denemelerinde "Abla hemen çýk", dediler. Öyle bir çýkýþým var ki. Zaten içeride bir saniye daha kalmaya tahammülüm kalmamýþtý. Teþekkür ettim görevlilere ve doðru yürüyen merdivenlere yöneldim.

Hayata kaldýðým deðil serbest kaldýðým yerden devam ettim. Ne yalan söyleyeyim güne böyle baþlangýçlar hiç sevimli deðil. Ama herþey bizim için. Dilerim kimse kýsa süreli de olsa asansörde kalmaz.