Uyuyor, uyanýyorsun. Gün baþlayýp bitiyor.  Eksik bir þeyler kalýyor, oturup düþünüyorsun.  Aklýn bir acayip, tahterevalli misali yukarý aþaðý çýkýp inip duruyor.   Cevabýný yetiþtiremediðin sorular festivali sanki. Bir tek havai fiþek kaldý patlatýlmadýk.  Huzur karaborsaya düþmüþ, ahalinin anlayýþý yok. 

Yazmayýp arayý açýnca tuhaf bir suçluluk duyuyorum. Lafý eðip bükmenin lüzumu  yok, düpedüz sorumluluðu yerine getirmeme suçluluðu bu.  Ýyi de, sorulmaz mý bunun gibi alanlarla  ilgilenmek için  huzur, keyif  kaldý mý  diye?  Kalmadý. Maalesef. 
Zorlama olmasýn diye sessizlik seçilir. Memleketin hali belli ve önemli. Ýster istemez bu yola girilir. 
Oradan buradan çirkin, yalan söylemler çýkar; akýl, mantýk yorum yapma der. Farkýnda  çünkü, anlamsýz boþ kýþkýrtmalar. Nefes alamýyorum oysa, kayalar yýkýlýr gibi üstüme.   Yalanýn, dümenin sonu gelmez, isyaným alev alev içimde.  Susuyorum. Suskun kalýyorum. Umudum için. Susuyorum. Akýl saðlýðým için. 

Belki bu isyan için geç kalmýþýmdýr, olsun, kime ne?  Þöyle bir etrafa bakýnýp derin düþünmenin hiç bir anlamý kalmadýðýný gördüm, lakin kabullenemiyorum. Zor olacak intibakým. Ya da olmayacak.   Sýkýntý deðil. Sorun þu ki içim acýyor. Nasýl bir sýzýysa… Çok çok yakýnýný kaybetmiþ gibi hissediyorsun.  Canýn çýðlýk çýðlýða acýyor.  Býrak virütik hastalýklarý, kanseri geç, ölümcül deðil süründüren bir vicdan hastalýðýna tutulmuþ gibisin. 
Derin düþününce sorgularsýn. Sorgulayýnca isyan edersin. Buraya kadar tamam, anlaþýlýr bir durum. 
Ya çözüm? Tedavi?  Bir de baðýrsam…

eylül