Her Allah'ýn günü kargoyla adrese teslim edilen aðýr bir koli gibi hissediyorum kendimi. Keþke "cam kadar kýrýlgan yapým, süt kadar çabuk bozulabilen moralim" olduðunu herkese ilan eden bir ibare yazsam görünen bir tarafýma diye düþünürüm bazen. Belki; zararsýz, ziyansýz gider, gelirdim o vakit, diye geçirdim içimden muzip bir gülümsemeyle.

Metroda ayaðýma basmýþtý biri, "önemli deðil" demiþtim. Adam boþ boþ bakmýþtý yüzüme. Çünkü; kusura bakmayýn, dememiþti ki bana. Ben, kendim gibi bilmiþtim karþýmdaki. Komik bir aný olarak kaldý.

Dün, otobüsteyken yanýma oturan bayan dirseðiyle baþýma vurdu. Ýnerken cep telefonuma çantasýyla çarptý neyse ki elimden yere deðil kucaðýma düþtü. Yetmedi tekrar baþýma vurdu. Þükür, indi. Yanýmdaki bayan, geçmiþ olsun dedi. Bazen kýzýp bazen de gülüp geçiyorum bu davranýþlara. Altýný çizerek söylüyorum : "Eski nezaket, edep, adap" geçmiþte kaldý.

Uyanacaðým saat, bindiðim duraklar, yolculuk yaptýðým araçlar, hatta binerken, inerken gözgöze geldiðim insanlar bile neredeyse ayný. Ýþyerim, mesai arkadaþlarým da dahil bu döngüye.

Evren de çok farklý bir yer deðil. Belki yan yana dikilmiþ iki aðaç da sýradanlýktan sýkýlýyordur. Her mevsim ayný vakitde filizleniyor, yeþeriyor, ayný çiçekleri, ayný meyveleri veriyor hiç þaþmadan. Dallarýna konan kuþlar bile ayný familyadan.

Hayatýn aktif görevlisi, vakti gelince de fani dünyanýn emeklisi olacaðým biliyorum. Geçip gidiyor zaman, göçüp giden tüm sevdiklerimi anýlar topraðýna defnederek.

Yine, yeniden gökyüzüne çeviriyorum gözlerimi en mucizevi deðiþim orada.

Kalýn saðlýcakla.