Saat üçe geliyor. Aslýnda þöyle demek isterdim: “Rüyalarýmda gördüðüm o yeri görmeye gidiyorum.”

Yolun sonuna kadar gittim ve yol beni yaralayabileceði kadar yaraladý. Herþeyi gördüðümü söylemek isterdim ama aklýmda sadece hiçlik kaldý. Birde kaðýt kesikleri gibi derin kesikler. Uyuyorsam uyandýrma, uyanýksam sezdirme; Býrak biraz daha dalgýn kalayým öyle… Farkýndayým! Bedenim burada…

Kuþkusuz ölüm var. Kuþkusuz Tanrý var. Benim kuþkulandýðým hayat var mý? Hiç oldu mu? O þarkýyý hatýrlýyor musun: “ Bir ilkbahar sabahý güneþle uyandýn mý hiç?”

Duvarlara aklýmla yazýyorum ben kelimeleri. Yalnýzlýðýmýn duvarlarýna kazýyorum her hecesini. Yalnýzlýk oyunlarý biterse sorularda biter mi? Bitmesinden korkuyor muyum? Artýk bitsede gitsek diyor muyum. Bilmem. Yalnýzlýk oyununun en sevdiðim yaný sorulara cevap vermek zorunda hissetmeyiþim. Burada bir ben varým, bir Tanrý, birde saatler.

Sessizliði sesleyebiliyorduysam bu keder niye? Varlýðý yüceltebiliyorsam hissettiðim bu boþluk ne?

Yakýn uzak bütün anýlar acý veriyor þimdi. Olmak istediðim yerde olmalýyým. Sorun ise hiçbiryerde olamayýþým. Ne geçmiþte, ne þimdide…

Bir hikayen yoksa bir hikaye uydurmalýsýn. Çocuklar hep yapar! Aman dikkat et. Herkesten önce sen inanmalýsýn. Yoksa kimseyi inandýramazsýn. Sence herkesi inandýrabileceðin bir hikaye uydurabilir misin? Sanmam. Hiçbirþey gerçek kadar inandýrýcý deðildir.

Geceler sabahlara varýr, yollar þehirlere ve hayatlar ölümlere. Derin uykundan bir gün uyandýðýnda hatýrlamaya deðer neyin varsa iþte onlara sarýl. Belki çocukluðuna…