Her hikaye kendini tekrar eder.Her insan kendini tekrar eder. Kabul

edilmeyen dualarýmdan sonra göðsüme kapanýr ellerim.


Acýnýn izini sürdüm þehrin orta yerindeki parka kadar. Yalnýz kalpler

sütununun altýna oturdum. Üþüdüm yaz sýcaðýnda, dondum.


Vurgulayacak kelime kalmadý yazdýklarýmdan sonra. Vazgeçtim

vurulmaktan kederli kelimelerine hüznün. Bir baktýmki adým baþý hüzün.

Adam boyu hüzün.


Boðuluyoruz bu sarý hüznün içinde. Bu bitmeyen mevsim boyunca, bu

dýþarý çýkamadýðýmýz tualin içinde, biraz daha kanýyoruz fýrça darbeleriyle.


Bu sýcaðý arayýþýmýz bitmeyecek mi hiç göçmen kuþlar gibi... Nereye aitiz

biz. Savruluþumuz durmayacak mý bu aðrýlý coðrafyada. Çocukluðumuz

çýksa bir sokak baþýnda karþýmýza, dindirir belki sesini aðýtlarýn

ömrümüzün.


Sen kimsin? Dün gece karanlýkta kýmýldar gibi oldun. Bütün gücümle

haykýrdým boþluða; Sen kimsin? Boþluða seslenebilmek için neden ikinci

tekil þahýs sýradanlýðýna düþürüyorsun beni!


Dün gece koðuþtan bir arkadaþýmý hatýrladým. Çýðlýklarýn sarpa sardýðý,

hýçkýrýklarýn insanýn içine içine gömüldüðü o koðuþtan. Yalan anne! Zaman

herþeyin ilacý deðil!