Gözler, ruhun aynasýdýr derler
Sahi ya, kaç defa þahitliðim var
Boncuk boncuk galaksiler
Kara bir çarþaf üzerine savrulmuþ
Bembeyaz birer pýrlanta gibi parlar da durur
Senin gözlerinde gördüm, senin dünyaný
Ruhunun en ince sýzýsýný, en derin öykülerini
Ve gökleri kaplayan gönlünü
Ýçine her güzelliði alan kocaman gönlünü
Örtmek için yaseminlerin yetmediði
Gül suyuyla yýkanmýþ, bezenmiþ
Güllerin dahi kýskandýðý gönlünü
Ama senin bir anda, zamanýnýn zerre kadar bir parçasýnda
Kirpiklerinle örttüðün
Hani içine dünyalar sýðsa da
Hiç zorlanmadýðýn, yorulmadýðýn
Kuþlarýn yuvalar kurduðu, cývýldadýðý
Yaðmurlarýn þarkýlar söylediði gönlünü
Keþke, keþke eriþebilseydim
Kadim monologlardan sýyrýlmak
Nasýl da zor geliyor insana, sevince
Bir ramazan ikindisi susamýþçasýna
Sen konuþurdun ben dinlerdim hani
Nasýl vazgeçerim, nasýl vazgeçerdim, nasýl
Keþke dokunabilsem de o yumuþacýk gönlüne
Rüzgârda savrulan ipekler gibi, saten bir havlu gibi
Ferahlýklara armaðan gönlüne...
Ya dokunsaydým
Bembeyaz zülfüne karalar deðmez miydi?
Gözlerine yaþlar düþmez miydi?