Fikirler, kadük/kýsýr kalýr mý
yahut kelimeler küser, senden kaçarlar mý ?
“evet” demek içimden gelmese de demek zorundayým.
‘Dijital kölelik’ten bahsediliyor,
son zamanlarda hepimizin ortak gündemi, tartýþýyoruz..
Çocuklarýmýzý / yeni nesli ‘çaðýmýzýn vebasý’ olarak adlandýrdýðýmýz
Ýflah olmaz bu hastalýðýn kollarýna teslim ettik.
Ya Biz ?
Her ne kadar çocuklarýmýz için yeni bir ‘baðýmlýlýk’ türü olsa da
Bizler de bu hastalýða düçar olmuþ yetiþkinleriz.
Belki tek ve en büyük farkýmýz mazimizde ‘dokunmak’ ,
sevmek ve özlemek gibi duygularý az ya da çok tatmýþ olmamýz.
Bugünümüz ve dünümüz arasýnda çok sýk ‘gel-gitler’ yaþamamýz.
Ýçinden geçtiðimiz süreç ile geçmiþi sorgulamamýz,
muhakeme ve muhasebe yapabilmemiz.
Kimi zaman derin ‘ahh’lar
Kimi zaman ince sýzýlar olarak yüreðimize dokunup geçen özlemler,
Kimi zaman telafisi mümkün olmayan piþmanlýklar arasýnda
en çok da ‘kalabalýklarýmýz’ içinde kaybettiðimiz o sadakat
ve samimiyet kokulu sadeliðimizi arýyor insan.
Merhum Üstad Cemil Meriç’in þu serzeniþi bizim içinden geçtiðimiz
hal-i pür melalimizin en güzel ifadesidir :
-“Ýnsanlar sevilmek için yaratýldýlar, eþyalar ise kullanýlmak için.
Dünyadaki kaosun nedeni ;
Eþyalarýn sevilmeleri, insanlarýn kullanýlmasýdýr…”
Eþyalar ve dijital aparatlarýn kalabalýðý içinde kaybolmuþ,
duygularýný ve düþüncelerini o renkli kalabalýðýn atraksiyonuna
teksif etmiþ bir ‘esir benlikler cumhuriyeti’nde yaþýyoruz.
Ýradesine hakim,
Duygularý ve düþünceleri arý ve berrak,
Eþyadan ve maddeden baðýmsýz ve âri bir birey miyim bugün ?
Gözleriyle dokunan,
Yüreðiyle okuyan,
kalemiyle yazan,
ruhuyla dolaþan insanlarýn beyin daðarcýðýndan sadýr olur(du)
en güzel duygular, fikirler ve yazýlar.
Þimdilerde suskun olmamýz,
Derin bir sükuta gömülmemiz,
Lirik mýsralarýn, yürek okþayan cümlelerin ve nadide fikirlerin,
hayat pýnarý kelimelerin sanki bizimle vedalaþýr gibi uzaklaþmalarý,
yetim bir yalnýzlýða çekilmeleri nedendir ?
Zengin vitrinlerin temaþasýnda kaybolmuþ gözler,
Doyumsuz bir iþtah,
ben-merkezci bir gösteriþ budalalýðýnda kaybolmuþ kimlikler
olarak dolaþýyoruz.
Ceplerimiz ve kýyafetlerimiz ile zengin,
Ruhlarýmýz ile ‘fakir’ bireyler olarak o kadar çok kalabalýðýmýz,
O kadar çok þifrelerimiz ve sayýlarýmýz var ki,
Bu modern hengame içerisinde çoðunlukla kendimizi ve asli
ihtiyaçlarýmýzý dahi unutur hale geldik.
Nesneler arasýnda gezinti yapan, bir eþyadan diðerine atlayan,
Bir þifreden diðerine geçen ‘seyyah-i pür fakirleriz’ tam manasýyla.
Demans ve Alzaimer gibi gibi hastalýklarýn günümüzde bu kadar yaygýn
olmasýnýn altýnda yatan temel gerçeklik ‘sadelik’ten uzaklaþýp
‘kalabalýklarýmýz’ içinde kaybolmak ve tüm zihni faaliyetlerimizi de
bu kalabalýklarýmýza teksif etmekten geçiyor.
Mazimizde neyimiz vardý ;
Yarý ahþap müstakil evlerimiz
Tahta sofralarýmýz
Organik toprak kokulu gýdalarýmýz
Siyah-beyaz filmlerimiz ve tek kanallý tvlerimiz
Renkli resimli kitaplarýmýz ve boyalarýmýz
Kokulu silgilerimiz ve kara kalemlerimiz
Nisan yaðmurlarýmýz ve beyaz karlarýmýz
Örgülü kazaklarýmýz ve kömür sobalarýmýz
Çokça da
Gülen gözleri
Nasýrlý elleri olan insanlarýmýz vardý.
Sadeydik..
Azýný çoðaltan,
Çoðunu paylaþan,
Çýkarsýz sevgi ve dostluklarýn keyfini cömert sofralarda ve sýcak çaylarda
kutlayan gönüller vardý.
Biz sadeydik,
Biz fakirdik ama
Kelimelerimiz zengindi
Þiirlerimiz zengindi
Fikirlerimiz zengindi.
Þimdi anlýyorum
‘KELÝMELER’ nasýl küsermiþ,
‘FÝKÝRLER ve ÞÝÝRLER’ sessizce aramýzdan nasýl hicret edermiþ…
Bazen nadir de olsa yakalýyorum o güzel kelimeleri,
O nadide fikir ve duygularý.
Nasýl mý ?
Ancak maziye gittiðimde,
o gidiþlerde içimin sýzladýðý anlarda..
Veya TOPRAK’a dokunduðum zamanlarda,
Vesselam….