Eliiif, okuldan gelirken bakkala uðrayýp bir tane de ekmek alýr mýsýn, diye seslendi kýzýnýn ardýndan orta yaþý geçkin kadýn. Tamaaam, diye son heceyi uzatarak cevapladý Elif, bir yandan da sað avuç içine yerleþtirdiði telefonuna üzerinde gezinen baþparmaðý ile bir þeyler yazýyordu. Kadýn hüzünle seyretti kýzýnýn görüþ alanýndan çýkýþýný. Evin içinde dolaþtý bir süre, çocuklarýn odalarýna girdi çýktý, ortalýða atýlmýþ kýyafetleri, kaðýt parçalarýný topladý. Mutfak masasýnda çitlenmiþ çekirdek kabuklarýnýn olduðu kaseyi gördü, az önce ergen kýzýnýn odasýnda dolu olduðunu farkettiði çöp torbasýný alýp ona boþaltmayý düþündüðünü hatýrladý. Ama aklýnda sýraya koyduðu ufak tefek þeylerin sayýsý artmýþ bu son iþi yine unutmuþtu.

Odadan odaya geçerken kendi genç kýzlýðýna gitti, kadýn. Annesinin çorba karýþtýrma iþini ona býrakýp sokaða çýktýðý bir akþam üstü, evin balkonunda oturup ayçekirdeklerini hýrsla çitlerken çorbayý unuttuðunu, çorbanýn taþýp ocaðý söndürdüðünü, ocaðýn sönüp, gaz kokusunun evin içini doldurduðunu, hatýrladý. Nasýl da beceriksizdi, boyundan da mý utanmazdý insan, þu kadarcýk iþi de yapamayacaksa neye yarardý. Allah boy vermiþ, kapýp koyvermiþti. Çekirdek kabuklarýyla dolu kaseyi yine unutmuþtu.

Uzun hýrkasýnýn arkasýndan bir þeyler çekiþtiriyor gibi geldi bir ara dönüp baktý bir þey yoktu. Banyoya girdi ne yapmak istediðini umursamadan küvete baktý göz ucuyla, ne yapacaðýný bulmuþtu. Önce banyo küvetini, ardýndan lavaboyu, en son tuvaleti çamaþýr suyu ile temizledi. Omzundan bir el tutmuþtu…

Omzundan bir el tutmuþtu bir Cuma akþamý. Okul bahçesinde sýraya girmiþ Ýstiklal Marþý’nýn okunmasý için bekliyordu. Sosyal öðretmeni onu omzundan hafifçe çekip sýranýn dýþýna ayýrmýþtý. Yoksul olduklarýný düþündükleri için okul aile birliði palto yardýmý yapýlacak öðrencileri belirliyorlardý. Ne olduðunu anladýðýnda, “Hayýr!” demiþti, “Bizim durumumuz çok iyi, ihtiyacmýz yok bizim…” Yalan deðildi bu, durumlarý iyiydi ve kimsenin yardýmýna ihtiyaçlarý yoktu yalnýzca tutumlu olmayý öðrenmek zorundaydýlar hem de taa en baþýndan. Banyodan çýkacakken yine hýrkasýnýn aðýrlaþtýðýný bir þeylerin onu arkasýndan çektiðini hissetti dönüp baktý hiç bir þey göremedi þeyden baþka. Zemin kirliydi. Sanki kadýn yürürken peþi sýra kirli bir çuvalý sürüklemiþti. Ardýnda býraktýðý bu pisliði olaðan karþýladý, döndü gitti, yatak odasýna.

Camlarý açtý, yorganý silkeledi, kollarýný kaldýrdýðýnda yine arkasýndan bir þeyin çekiþtirdiðini hissetti, dönüp bakmadý bu defa. Devam etti artan yüküyle birlikte silkeledi yorganý.

Soðuk bir Ankara akþamý okuldan çýkmýþ eve dönüyordu. Otobüste yanyana oturum için dizilmiþ dört kiþilik koltuklardan biri boþalýnca oturuverdi, aðýr çantasýný da kucaðýna alarak. Ýki durak sonra otobüs iyice dolmuþtu. Kendi düþüncelerinde kaybolduðu bir anda, kendini kaybetmiþ orta yaþlý bir kadýn baðýra çaðýra omzundan tutup kaldýrmýþtý. “Þuna bak gelmiþ oturmuþ, kalksana þurdan, ne oturuyorsun utanmadan, sana mý yapmýþlar bu koltuðu…” Neye uðradýðýný anlayamamýþtý. Hiç bir þey söylememiþ nefretini gözlerine katýp dik dik baktýktan sonra ayakta tutunacak yer aramýþtý. Ben ve o ikimizde insan mýyýz? diye düþünmüþtü yol boyunca.

Yataðýn örtüsünü düzeltip doðrulurken zorlandý, hýrkasýndaki aðýrlýk iyice artmýþtý. Çýkarýp atýverdi yataðýn üstüne. Kahverengi, üzerinde beyaz küçük çiçeklerin olduðu elbisesi ile kalmýþ ama hafiflememiþti. Bir ara aynadan arkasýný gördü, bel hizasýndan beþ on santim boyunda iki cýlýz çocuk kolu görünüyor, bu iki kol ileri doðru uzanma hareketi yapýyordu. Aynada hýzlandýrýlmýþ bir film oynuyordu. Küçük bir kýz hýzla büyüyor, aðlýyor, yürüyor, koþuyor, çalýþýyor, gülüyor, aðlýyor, süsleniyor, koþuyor, gülüyor, aðlýyor, seviyor, büyüyor, koþuyor gülüyordu. Kadýnýn arkasýndan uzanan kollar aynaya doðru açýlmýþ, kollarýn sahibi dokuz on yaþlarýnda bir çocuk kadýnýn sýrtýný yýrtarak içinden çýkmaya çalýþýyordu. Kadýn çýrpýna çýrpýna acý içinde kývranýyor, bu tuhaf doðum sancýsýna bütün gücüyle karþý koyuyordu. Tüm vücudu ter içinde kalmýþ kahverengi elbise sýrýlsýklam olmuþtu. Sonunda kendini yüzüstü yataða býraktý, ayaklarý yataðýn dýþýnda kalmýþ vaziyette, doðumun bitmesini bekledi. Sýrtýndan çýkan küçük kýz aynaya doðru yürüdü, durdu ve aynanýn önündeki sandalyeye oturdu. Bir süre sonra kendine gelen kadýn yüzünü çevirip önünde oturan kýza baktý. Ayaða kalktý, kýzýn yanýna gitti. Kollarýný açýp sýmsýký sarýldý ona. Aðlaþtýlar ve artýk vedalaþma vakti gelmiþti. Büyümekten baþka seçenek yoktu.