Ýsa Kantarcý, Yaþar Doðan, þiir_öykü, 2005 yýlýnda basýlan “Karma” adlý kitaptan bir öyküdür, KÝTAP SAHAFLARDA SATIÞTATIR NETTE.

ÝKÝ YALNIZ

Bir yalnýz orada… Birikmiþti. Dolu dolu bakýyordu. Kadýný fark etti. Ondan önemlisi yanýndaki devasa boþluðu ve güzelim gözlerindeki derinli kahverengisinin.

Onun yanýna oturmak istedi. Düþündü çekindi. Döndü, gidiyor. Aklý oradaki boþlukta, aklý kadýnda. Karþýdan bando geliyor. Kapatýyor yolu. Döndü geri. Utana sýkýla geçti kadýnýn yanýna. Oturdu.

Ýki yalnýz. Çok büyükler çok. Yürek tarafýndan. Ama orasý boþ. Tozlarý uçuþur. Kocaman bir rüzgârý vardýr. Sonrasý sýnýrsýz. Gök ve toprak arasýnda melekler. Bolca kýrýðý var kalplerinin. Çöller kadar.

Ýki yalnýz, su gibi. Bir bakýþta kendini ele verir onlar. Gizlenemezler ki. Maskeli baloda bile parmakla gösterilirler. Kadýn derya gibi. Kadýn uzun bir yolculuktan dönmüþtü. Geçilmez yollarla doludur yaþam. Bir noktada bitersiniz. Hiç gücünüz kalmaz. Terk edersiniz yolu. Belki de tam ters istikamette yol almaya baþlarsýnýz.

Kimse bilemez baþladýðý yolun sonunu. Kadýn döndü, belki de yuvarlandý bir yerden. Çetin bir noktadaydý ya da þansý yoktu. Terk etti hayallerini. Kim bilir?

Kadýn oradaydý bütün geniþliði ve güzelliðiyle. Adeta bir gemi gibi, transatlantik gibi. Evet, Bakýlmaya doyulmayacak kadar, hatta kör edecek kadar güzeldi.

Adam dönmüþtü bir yerlerden incele incele, döne döne. Çok zor bir yerlerden. Daðlara kavgalýydý sanki. Aðzý karanfil tadýndaydý sýký sýkýya. Cebinde ölü yýldýzlar vardý.

Kim bilebilir cebinde esrar taþýmadýðýný? Kim bilir bir veda mektubu taþýmadýðýný? Kim? Koyu bir acýnýn çiçekli tepesinden yuvarlanmýþtý belki de. Onlarý toplamaktan bitkin. Onlarý vazolara koymaktan, sulamaktan solgun. Erik ekþisi. Ve elma tatlýsý... (hayat bu ikisinden baþka nedir ki?)

Bu acýya tutuna tutuna yaþamda kalmasýný bilmiþti. Þimdi azgýn sularýnda soðuk boþluðun.

Kadýnýn ýrmaklarý dolu dolu. Deniz özlemiyle parlayýp sönüyor gözleri. Kýrýlgan ve denizler kadar utangaç. Bekliyor. Neyi, kim bilebilir? Belki de þiþman bir kocasý vardý, koyun kokan, nefret kokan, kötülük kokan bir adam... Býkmýþtý kadýn ondan ve her þeyden. Býkmýþtý. Çünkü köpeðiydi hayatýnýn.
Þimdi burada olmak bir hayaldi.


Yürüyüþ yolunda oynayan çocuklar vardý, neþeli insanlar vardý. Belki de ölü çocuklar. Doðduklarýnda ölmüþlerdi. Ya da cami avlusuna býrakýlmayýp bir anne ya da bir sevgili tarafýndan boðularak öldürüldüler. Bir trafik kazasý belki de. Çocuklar vardý. Kimse onlara zarar vermezdi. Hiçbir þey onlarý engelleyemezdi. Hiçbir þey onlara çarpamazdý. Vardýlar ama görünmez, ezilmez, öldürülmezlerdi.
Sýcak, gülen, mutlu hayaletlerdi.

Kadýn gençti, güzeldi, inceydi. Delice dans edebilir ruhu. Susmasý ölüm gibi olur. Kim tahmin edebilir, kim bilir? Belki de zihnine beton döküyor. Yoruldu savaþmaktan. Kalbi çok arkada. Öyle ki, arkada bir çýkýþ yolu buldu, onu terk etti. Aylardan Nisan, salkým salkým. Kalpsiz de yaþayabilir Nisan.

Kadýn þeker tadýnda bakýyor, iyi film kadar sarýþýn düþünceleri. Hava deli gibi güneþliydi. Yýllardýr böylesi görülmemiþti. Bal býrakýyor insan iliþkileri. Kýþ kötü geçmemiþ miydi? Ýnsanlar karla mahvolmamýþ mýydý? Adam da dönmüþtü bir yerlerden. Kaya gibiydi. Karaydý gözleri. Karamsardý zehir zehir. Oturacak bir yer aramýþtý, yorgundu ayaklarý. Yýllarca koþmuþtu bir arzunun asfaltýnda. Eþsiz bir arzuydu. Ama… belli bir zaman sonra her arzu biter. Kim bilebilir, bando, bando deðildi. Belki de o koyun sürüsüydü ya da kadýn sürüsüydü.


Kadýn belki dönüþsüz bir yoldaydý. Baþlangýçta sonsuz görünmüþtü. Ama… Belki buzun üstünde yaþýyordu ve buzda kocaman bir çatlak oldu olacaktý. Bir karar vermeliydi. Allah’tan bir iþaret bekliyordu.

Kadýn belki çantasýnda bir tabanca taþýyordu. Bir saat sonra birini öldürecekti. Hayatýný karartan birini. Bir kadýný ya da bir adamý. Güç topluyor… Kadýn belki arkadaki apartmanda oturuyordu. Yeni evlenmiþti zengin adamla. Sadece parasý için. Onu öldürmeyi düþünüyordu. Bu adam ise fena görünmüyor. Kýrmýzý bir banktý. Önceden keresteydi. Ondan önce aðaçtý. Genç bir adamýn baltasýyla ölmüþtü. Adamýn karýsý hamileydi. Kör bir babasý vardý belki de. Gururlu bir baba. Hep Allah diyen. Önüne yemek koymazsan açým demez. Yük olarak görür kendini. Ýsyan etmez.


Kadýn belki de çocukluðundan dönmüþtü. Ýçli, gülmez, yeþildi gözleri. Yine de hoþnut olabilir bir sýcaklýk dalgasýyla, milyon tane kapýsýný açýk býrakmýþ dünyaya ve dünyaya bedel gülümseyebilir; ama zamaný gelirse. Hatta korkusuzca. Çýkýlacak en yüksek yer neresiyse diþiyle, týrnaðýyla, ýrmaðýyla çýkmaya hazýr. Bilenmiþ ruhu. Kaplan sanki.

Kýrmýzý bir banktý. Deðildi belki de. Özünde sarýydý belki de. Yalnýzdý ormanda. Bu yüzden kesilmiþti. Ölmemiþti. Can çekiþiyordu yýllardýr. Bir filizi çýkmýþtý. Kadýn belki de vefasýz bir adamdan dönmüþtü bir yerleri eksile eksile. Kolay olmamýþtý. Hiç kolay olmaz hayat. Yýllar, mevsimler, geceler, gündüzler… Adam dað gibiydi. Ne iriydi ne inceydi. Gözlerinde yorgun bir çocuk. El sallayýp sallayýp kayboluyor. Adamýn yüreði parmak þýklatýyor. Kayýp bir þeyleri çaðýrýyor. Kadýn denize bakýyordu.


Deniz temizdi. Masmaviydi. Belki de plastik þiþelerle doluydu. Kirliydi. Çok kirliydi. Temizdi kadýnýn gözleri. Ölüm gibi gözleri. Bakýyordu kayýklara. Beþ kayýk vardý. Beþ kayýkta beþ çift vardý. Beþ mutlu çift. Belki de beþ niþanlý çift. Deniz masmaviydi. Dudaklarýný boyuyordu. Diriydi… Kadýn paldýr küldür dönmüþtü bir yerden. Kýrmýzý bir sorunun amansýz bakýþýndan. Belki de pembe bir sevdanýn yýlan kollarýndan.

Dönmüþtü. Sönmüþtü. Sað kaldýðýna dua ediyordu. Bir daha yapmayacaktý. Asla ama asla. Kendi kendine yeterdi. Hiçbir adamý sevmeyecekti. Asýl sevmek insanýn kendisinde baþlardý. Öteki olmasa da olurdu.

Adam dönmüþtü bir yerden. Korkuyordu. Ölüyordu düþüncelerinde. Sonra gerçekten ölecekti. Ama aniden. Bir kalabalýkta ya da kör bir karanlýkta. Her an olabilir ölüm. Belki de bir kurþun vardý ardýnda. Takip bir yerde kanlý noktalanacak. Belki bir genç kýzý hamile býrakmýþtý. Kandýrmýþtý onu. Kullanmýþtý. Mahvetmiþti. Paramparça etmiþti.

Adam dönmüþtü bir yerden zýnk diye. Bazý þeylerde ýsrar, adamý öldürür. Sýnýrlarý bilmek gerek. Ölçülü yaþamak gerek. Rüyalarýmýzda bile. Belki de sýnýrsýz bir sevgi arýyordu. Ne olursa olsun aþk. Sonu nasýl biterse bitsin. Aþk için yaratýldýðýna inanýrdý. Belki de bir þiiri, bir öyküyü, bir çiçeði yarým býrakmýþtý.

Devamýný getirmeye korkuyordu. Yanlýþ bir hareketle korkunç bir yaratýk oluþturabilirdi. Sonra bu dev yaratýk onu rahat býrakmazdý. Benim babam kim, ben neyim, der durur, sorularý bitmez, yaþamda korku sala sala belki de insanlarý mahvede mahvede yaþardý. Adam belki de kadýnlardan ürküyordu. 40 yaþýndaydý. Memurdu. Hayatý boyunca içine çekile çekile yaþamýþtý. Vücudu bile içine çekiliyordu. Çekile çekile yok olmuþtu. Sanki bir gölgeydi.

Hiçbir kadýn onu tanýmazdý. Bu adam çok mutsuzdu. Artýk bir adým atmak istiyordu. Dýþa doðru yaþamak istiyordu. Belki de bu kadýn onun son þansýydý. Kaderiydi. Kadýn belki de otuz beþ yaþýndaydý. Bankacýydý. Belki de ayaklarý protezdi de salak adam fark etmiyordu. Saçý da peruktu meselâ. Ruhu da peruk meselâ. Kalbi de peruklu. Her þeyi… Salak adam anlamýyor. Kadýn incele ezile bakýyor.

Adam da süzüle büzüle bakýyor. Ama birbirlerine belli etmiyorlar. Birbirlerinin gizemli sýcaklýklarýný ürpere ürpere duyuyorlar.

Adam belki hayatý boyunca baþladýðý bütün iþleri yarým býrakmýþtý. Bundan belkiydi. Sevdalarý, iþleri, sözleri... Hiçbir þeyin arkasýnda durmaz belki. Acayip bir þey. Güçlü görünür ama deðil. Adam görünür ama deðil. Vay düzenbaz! Kadýn belki de dilsizdi. Babasý kesmiþti dilini. Yanlýþ biriyle konuþtuðu için… Adam belki de saðýrdý doðuþtan…

Kadýn belki kekeme. Bu yüzden korkuyor bir merhaba demeye. Adam yarýsýný kaybetmiþti belki de. Ayran gönüllü sarýþýn bir kadýnda. Asi gözlü ve erotik sesli bir kadýn…

Adam belki de oðlunu kaybetmiþti. Ona hasretti. Belki de can arkadaþýnýn ölümüne sebep olmuþtu.

Güneþ biraz geri çekildi. Serin bir rüzgâr fýrýl fýrýl esmeye baþladý. Çok genç bir rüzgârdý. Göðüsleri yeni yeni büyümeye baþlamýþtý. Yaþýtlarý arasýnda çok kýskanýlýrdý. Bütün ruhunu açýyor, iplik iplik oluyor. Saçýlýyor deli deli. Kadýn gibi ve adam gibi. Bando gümbürdüyordu. Þýrýl þýrýl bakýyor kadýn, adama göz ucuyla. Mýrýl mýrýl bakýyor adam, kadýna göz ucuyla.

Bando: Castara castara cas. Casrata castara cas. En önde güzel bir kýz. Asayý sallýyor. Kýzlarý kýrmýzý, erkekleri beyaz, bandonun. Arkada davulu þiþman bir çocuk çalýyor. Davullarý hep þiþman çocuklar çalar. Islýk çalýyor takiptekiler. Bayrama hazýrlanýyor liseli gençler. Kayýp bir çocuk bitivermiþti önlerine. Beþ taþ oynuyordu. Görmüyorlardý. Adam kadýna baktý. Sigara yaktý. Karþýya baktý. Sonra kadýn adama baktý. Saçýný geriye attý.

En kesin olan þuydu: Adam bulutlar kadar yalnýzdý. Kadýn daha çok yalnýzdý. Topraklar kadar.

En kesin olan þuydu: Bir doðru ediyorlardý, ne var ki görmüyorlardý. Ama ikisi de o bankta yan yana sonsuza dek oturmak istiyordu.

Çocuk bir papatyayý eline almýþtý, söylüyordu: Seviyor, sevmiyor, seviyor, sevmiyor…

Ýsa Kantarcý