Neyin yarasý bu; acýyan durmadan?
Kimin vurgunu;
Dökülen boðaz yumrusuna?
Hangi özlem vurur yollara;
Çatlatýrcasýna göðüs kafesini?
Kanarken bir haberin sýzýsýnda;
Gizlenmiþ sancýsý, pulsuz bir zarfa.
Ve orada bir anne;
Küser, mor hayatýn göceðinde.

Uzvuna sarýlýrken beyaz korku;
Hangi sinden gelir ölümün soluðu.
Her yerde o alemin eskimiþ yolcusu,
Alýr göðsünde kangren hatýranýn öcünü,
Ruhunda ekþir korkunun döngüsü.
Ve iþte bir anne;
Gezer, kaygýlý azrailin eteðinde.

Ýnci sezgiler mi;
Düssüz býrakýr mazisini?
Yaþanmamýþ umutlar mý;
Ezen yüreðini?
Körpe gülüþlerde býrakýlan iki kelam,
Örtüsüne kopçalanmýþ aðýt,
Kahpe acýlarda tutulan bin yýllýk cefa,
Soyunmuþ güneþten doðurmayan ömür,
Öykünür melekü'l mevti'n geliþine.
Ve yanýk bir anne;
Geçer, sýzýyla ölümün eþiginde.

Kendisi deðil hayattý yaþayan onu,
Görmemiþti hiç mavi yeþil yolu.
Alnýnýn ortasinda çatýlan çizgiydi;
Yüreðinin yortusu,
Hep geçim kavgasýydý türküsü,
Gün görmeden soldu gönlü.
Ve yitik bir anne;
Göçtü yaþam örgüsünün eþliðinde...
Sýr oldu, masal oldu...