Sesini içine gömen gölge
Öyle böyle deðil,
‘’Dut aðacý Dut verir
Yapraðýný kýt verir’’ diyordu inadýna
Bilmeyi baþarmak ,
Makul tavýr/Siyezim
Postmodern þair þüpheciliði…
Þiir öldü,onu biz öldürdük en sonunda
Renkli yeþiller firarda
Plepler,Vasallar,Serfler
Sevgi türdeþlik arzetmez þüphede
Yüzyýllýk yanýlgý öðretti ki bana;
Þüphe aþk için gerekli ama yeterli deðil…!


Ýkimizde haklý olabiliriz
Ýkimizde; buyurgan eðilim,
Ýnadýna alýp giden,Yezid fikirli…
Öyle akmýyordu türkü;
‘’Dut aðacý deðilem
Yel vurdukça eðilem’’ diyordu ýsrarla
Kösnül keder,Kavuzlu buðdayým
Þiire yakýþmayan talihsizlik
Her acýya þahit olaným
Çerkez destanlar ve hatta Rönesans
Hayallere inananlarýn þiirde kalma þansý yüksektir
Yüzyýllýk tecrübe öðretti ki bana;
Þiir kýlýk deðiþtirmiþ þuurdur,nesir deðil…!


Belki yýkýcý belki de düþündürücü
Ah gizemciler,gezgin çileciler
‘’Kara dut parmak gibi
Kýz yüzün Kaymak’’ gibi metaforunda
Kaderine düþmüþ mýsra/Havranim
Kederinde mutluluk arayan soru
Mutluluk kaç ayar yüreðinde?
Zarif utanma duygusu?
Ýnsanlar yaþadýðý yere, þairler yazdýðý þiire benzer diyor ruhum
Sen hiç yýldýz sayarken utandýn mý?
Felsefik fantezi,rüyalarý yiyen içrek cümle
Yüzyýllýk yalnýzlýk öðretti ki bana;
Þiirin rövanþý ile acýnýn rövanþý ayný deðil…!
Servet ALKAN