Madem ki, gölgeli günler unutuldu, yüzlerdeki perde kalktý
Madem ki, en uzak sokaklara bile güneþ ulaþtý
Neden hâlâ karanlýklar üzerimde
Neden hâlâ ýþýðý görmüyor gözlerim?
Hani sabah nerede?..

Bak, hâlâ korkak yalnýzlýklar kapýmda
Hâlâ yüreðim kör, ellerim zincirli
Derin ve ýþýksýz kuyulara komþuyum
Demek ki, hâlâ peþimde karanlýk
Demek ki, hayatýn pusulasý bozulmuþ özünde!..

Bir yanýmda ateþ, bir yanýmda buzdan bir yanardað
Yanýyorum, üþüyorum, güneþ doðmuyor yarýnlarýma
Aklýma þaþayým, kadýn olduðumu unutuyorum!
Elbette üþürüm, iklimler deðiþti
Yollar bozuldu, kötülükler çoðaldý
Aspirinle kan sulandý, insanlýk mahzene kilitlendi!..

Bu cadde, umudumu yitirdiðim cadde
Bu sokak, özgürlüðümün vurulduðu sokak
Bu yasaklar, kadýn olduðum için konan yasaklar
Bu yabanýl düþünceler,ölüm fermaným,hayatýmýn cehennemi…

Þimdi söylesin bana:
Ben kimim?
Hâlâ Cennet ayaklarýmýn altýnda mý?..

Yarýnlarýna, umutlarýna kelepçe taktýðýnýz
Kadýnlar sizin kadýnlarýnýz
Sizi yüreðinde taþýyan anneniz, kardeþiniz, eþiniz...
Sizi var eden insan...
Ki, siz onlarýn varlýðýný yasakladýnýz...

Sevmesi, sevilmesi, gökyüzüne bakmasý
Güneþten bir parça ýþýk koparmasý
Suç sayýldý nezdinizde, zulüm gördü, saçýndan sürüklendi
Lanetlendi yavrularýnýn gözü önünde...

Þimdi soruyorum size:
Nereye gitti analarýn ayaðý altýndaki cennet?
Cenneti, cehenneme çevirdiniz
Sokak ortasýnda bir kadýnýn daha düþlerini yere serdiniz...
Kadýn olmanýn bedelini,kurþunla ödettiniz...
Cennetten özür dileyiniz,
Biz kadýnlar ölmeyiz...

Ankara/14 Aralýk 2014