On iki Mayýs
bir bahar sabahý
geldiniz kucaðýnýzda
bir demet çicekle;
gelincik, papatya,
karanfil
ve yabangülü!

Teriniz hasretiniz
sinmiþti
gelincik yapraklarýna...
Bir de kokunuz!

Dört kiþi
ve bir masa...
Dört bir yana dizilmiþ.
Özlemin,
hasretin
çöreklendiði
masalar...

Anam karþýmda,
sen yanýmda,
bacým sol yanýmda
duruyoruz bir süre öylece...

Bu seni ilk görüþüm...
ilk kez demir parmaklýklar yok aramýzda
ve yine ilk kez dokunuþum
kestane rengi saçlarýna.
Zeytin gözlerinden
sevgiyi
yudum yudum içiþim...

Sonra anam dayanamadý;
aðladý,
döktü sevinçlere gebe
gözyaþlarýný...
Ýlk kez öptüm ellerini
korkusuzca
nasýrlý ellerini...

Çýkmamýþtý hala ellerinde
tütün lekesi.
Ne cok özlemisim meðerse
bir fabrika iþçisinin
ellerini...

Ah bir anlatabilseydim!
Anlatamam!
Anlatsam da duyuramam ki sesimi...

Sonra sen güldün,
güller açtý yüreðimde.
Sustun,
mapusluðum geldi
usuma.
Sen kokan yalnýzlýðým
Kýzdýn,
öfkem kabardý yeniden;
inadým inad iþte...