Akþam yemeði vakti TV karþýsýnda sakin bir þekilde yemeðimi yerken kanallar arasýnda da zaplýyordum. ATV’ye gözüm takýldý birden. Diðer benzerleri gibi,Esra Erol ile ‘’Evlen Benimle’’ adlý þu garip ve gereksiz, aptalca programlardan biri yayýndaydý.20 yaþýnda bir kýz süslenmiþ püslenmiþ, baloya gider gibi bir hallerde, prensini bekler gibi kurulmuþtu koltuða. Hönk ! dedim birden, bu da ne? Yaþ:20, ne iþin var kýzým burada senin? Ne yaþadýn ki daha, hiç mi baþka yapacak bir þeyin yok hayata dair? Tek derdin evlenmek mi? Birkaç dakika içinde sana söylenen allý pullu sözlerde mi bulacaksýn hayatýna alacaðýn, hayatýna gireceðin kiþiyi?

Eskideeeennn çok eskiden, anneler hamamda beðenirmiþ oðullarýný evlendirecekleri kýzlarý. Boyu posu, gözleri, bakýþlarý, sesi, makyajsýz teni, edasý, tüm saflýðý ile orada bulunan latilokum kýzlarý... Peki, ya buradaki yirmilerinde olan ya da henüz olmayan dilberler? 17-22 yaþýnda ama kendilerini programa hazýrlayanlar platforma çýkarmadan önce öyle bir güzel benzetmiþler ki... 40-45 yaþýnda kokoþ teyzelere benzemiþler. Diyelim ki seni beðendi gelen, ya da sen onu beðendin, diyelim ki evlendin, ertesi gün sabah yataktan kalkarkenki gözler þiþ, makyajsýz, gözü çapaklý, mahmur, bezgin halini görenler seni tanýyabilirler mi dersin a be güzelim !

Program yapanlara önerim: ‘’ Hamamda kýz beðenme’’ adlý bir program yapsýnlar da kýz analarý gelsin, görsün bu dilberleri saf, makyajsýz halleri ile... Çalsýn sazlar, oynasýn kýzlar, o kurnadan ötekine atýlsýn laflar, göbek taþýna oturup yutulsun dolmalar, köfteler...

Hayatýn ilk basamaklarýnda sayýlabilecek bu hatun kýzlarýn programa gelen taliplerine ilk sorduklarý soru: ev- araba- banka hesabý... Ne kadar emek verdin þimdiye dek, ne ürettin, neye katkýn oldu, dünyanýn hallerini, bir evin nasýl geçindiðini kaç kez düþündün, o BEYÝNciðini kaç kez yordun?

Ah be hatun kiþi... Önce sil o yüzünün gözünün boyasýný, sonra gerçekten aç gözünü, bak þöyle bir etrafýna... Mutluluðun resmi çizilemez, tanýmý kolay yapýlamaz ama sen mutlu olmaktan neyi anlýyorsun? Seviþmeyi, öpüþmeyi, pahalý elbiseler giymeyi, takýlar takmayý mý? Öyle ise çok yanlýþ bir noktasýnda duruyorsun hayatýnýn ve bundan dolayýdýr ki önce kendi içinde dengeni bulamýyorsun. Bir duruþun olsun önce, bir hayat felsefen olsun. Der ki ozan(*) ’’Bir insaný tanýmak bir yaþam harcamaktýr...’’ Kendini taný önce, sonra çýk bu yola, sana uzanan eli tut önce, sen de elini uzat hayata.
Sizlere boyalý hayatlar sergilenirken her Allah’ýn günü baþka nasýl düþünebilirsiniz ki, siz de haklýsýnýz belki... Ama þunu bilin ki hayat basamaðýnýn þu an durduðun noktasýndan daha öteye gidebilmen, daha ilerisine bakabilmen öyle zor olacak ki... Ya gördüðünü anlamayacaksýn, ya duyduðunu... Asýl önemlisi hayat denilen denklemi sen hiç çözemeyeceksin belki.

‘’Sandýðýmdan çok karmaþýk çýktý hayat..’’ der bir baþka ozan.(**)... Sen de benim sandýðýmdan... Neyse, ben susayým, hayat konuþsun. Fýsýltýlarý rüzgâra da karýþsa, çok uzaklardan da gelse, anlamak isteyen anlar her zaman hayatýn sözlerini. Sözsüz iletiþimi de iyi baþarýr hayat. Ve bir gün son sözünü de söyler hayat.
(*):Özdemir Asaf
(**):Özdemir Ýnce

Müþerref Özdaþ