Yüreğimin Ağır Yükü Mezarda Kaldı

Geceydi, soğuktu, karanlıktı, sessizdi... Küreğim vardı elimde ümitsizliklerimden yaptığım.Kazıyordum usulca ayaz vurmuş toprağı.Taşlıydı... Gömmek istiyordum inciten tüm anıları ki yüreğimde yer kalmamıştı artık incinmişliklerden bana.Kazdım...
İlk sevdamı gömdüm önce arkasından hüzünle bakarak.Nede zormuş meğer ayrılmak.Sonra tattığım ilk ihaneti attım çukura,acısı ne de tazeymiş meğer... İçimde nekadar kırgınlık varsa attım sırayla herbirini yeniden hissederek.Rahatlamıştım sanki.Son acım ayrılıktı yılların ardından.En zoru onu bırakmaktı soğuk topğrağa.Baktım dolmuş çukurum, oysa ne derin kazmıştım.Oysa ben bunları küçücük yüreğime nasıl da sığdırmıştım.Bu cenaze merasimini usul usul tamamlarken içim sızlıyordu.Birşeyler eksikti,yanlıştı sanki.Kapattım içine yarımı koyduğum mezarı. Gidiyordum...
Durdum,arkama baktım bir an.Tamam anladım yanlışı, güvenim yok! Onu da atmıştım yanlışlıkla.Güven duygumu gömdüm.Geri açamam o mezarı,açarsam kanar içim bırakıp ta gidemem.Derin bir nefes aldım.Unuttum içine yarımı koyduğum mezarı. Gidiyordum....