Vakit

Vakti gelmiştir belki o hazin sonun… Ondandır belki huysuzluğu yüreğinin. Ne dersin? Başaramadık mı? Oysa neleri gömdü yüreğim, neleri görmezden geldi.. Anlıyorum ki insan bile bile kör olmayı tercih edebiliyormuş. Yoksa hangi akla hizmetle sana boyun eğdirirdim sevdamı! Farkına varmadan ne çok zarar vermişim sana! Bu kadar sevilmeyi kaldırır mı bir beden, hak eder mi bir insan? Gerçek sandığım dünyamızın en büyük yalanıymış varlığın. Öyle ya sözlerinde… Ertesi günlere neleri bıraktıysam şimdi pişmanlığının utancı var gözlerimde… Canımın acıdığı muhakkak! Olacaktır o kadar… Ah birde şu kalp ağrılarım olmasa! En çokta canımı sıkan o aslında, adını fısıldayan ne varsa bir bir attım yanı başımdan… Şimdi başımı yaslayıp bir duvara, güvenmeden uyumayı öğrenmeye çalışıyorum… Kolay değil, korkularım var… Bir kere daha düşmekten, bir kere daha canımın acımasındandır. Gözümden düştün ya yüreğimden de adın silinir şimdi! Sevgi adına ne varsa hayatında kaybetmemen dileğiyle… Ben yeni bir deftere başladım ve biten defterimin son sayfasıydın sen!..