İntihara meyillidir kandaki delilik
ve önünü aldım sanırsın,
oysa çıldır(t)maya başlar sözleri sığındığın şarkıların...
Hangi ucundan yakalayıp ortasına sürüklesem adımlarımı
yine de en ucunda buluyorum kendimi;
- Hayatın...
İçine şiir kaçan bir gecede
ak düşmüş saçlarımın her bir teline kendimi asıyorum;
dilim düşüm bağlı bu üzgün, gözyaşı kentinde.
Tüm asudeliğiyle
gözbebeklerime işlerken duvardaki mavi,
içimdeki rengin hüzün bir kat daha şımartıyor geceyi;
karanlıkta kıpırtısız bir tebessüm sağanağı,
çekip alıyorum ölmeyenleri hüznümü doyurmaya...
Düş kurmanın bedeli kırıklar işte yüzümde çizgi çizgi,
yaşlanıyorum sanırım;
tıpkı on yedi yaşımın haziranına devrilirken gençliğim,
büyümek zorunda olduğum gibi...
Aynamda küs bakışlı yıllar darmadağın,
cam kırıkları kan sızdırıyor şiir yataklarına yüreğimin;
ve küfre susamış ağzım zamana ana avrat!...
İntihar yüklü sevdaların
üstü şiirle örtülmüş cesetlerini taşıyorum içimde;
yüzünü hiç kimselerin göremediği.
Katilini fısıldıyor işte geceye tanıdık ölümler;
hiçbiri ben değilim bunların...
hüzün aymazca dolaşıyor tenimde,
şiirimi yırtan bir el yüzünü gizlemeden haykırıyor:
''sen haklıydın!...''
Bir boşluğun resmini çiziyorum duyduklarıma sağır kalan yanımla,
uçurum yosun kokan bir kent ısmarlıyor bana,
kimliğime doluşan harflerle sınırlı kalıyor kente aşinalığım...
kaçmak istesem de yakamda buhran saatleri;
Kırılmaya gidiyorum, kırmadan dönerim…
- Hayat!...
- orhan karın - ]
