Eski zaman şövalyeleri gibi atlılar üstünde
Güneşin kapılarını açıyorlar bana.
Başka bir dünyaya açılan.
Yeni zamandan eski zamana yolculuk bu.
Bırakmak, bedeli: sonsuzluk.
Kavuşmak toza toprağa yine hep aynı sabaha karşı.
Tıpkı düşümdeki gibi işte.
Karanlıkta gördüğüm ışıkmış meğer,
Ellerindeki meşaleler.
Hep mırıldandığım şarkıymış,
Özgürlük naraları.
Her gece aynı çağrı sonsuzluktan gelen.
Gözlerimi açıncaya dek toprak altında
Süren bir şarkı bu.
YZKİTAP İZLERİ
Kendi Işığına Yürü
M. Kemal Sayar
Karanlığın Ortasında Bir Işık: Kemal Sayar'dan Toplumsal Travmaya Edebî Bir İlk Yardım Türkiye'nin kolektif bilincinin pandemi, ekonomik krizler ve depremlerin derin yaralarıyla gölgelendiği bir çağda,
İncelemeyi Oku
